فصل چهارم : روزه
۴ / ۱
حكمت روزه
۳۷۸۵.المناقب ، ابن شهرآشوب :از امام حسين عليه السلام سؤال شد : چرا خداى عز و جل روزه را بر بندگانش واجب كرده است ؟
فرمود : «تا توانگر ، مزه گرسنگى را بچشد و زيادى مالش را به بينوايان بدهد» .
۴ / ۲
هديه روزه دار
۳۷۸۶.الخصال :ابا عبد اللّه حسين بن على عليه السلام چون روزه مى گرفت ، خود را با عطر، خوش بو مى كرد و مى فرمود : «بوى خوش ، هديه روزه دار [به ديگران] است» .
۳۷۸۷.نزهة الناظر :يكى از ياران حسين عليه السلام ، ايشان را با گروهى دعوت كرد . آنان غذا خوردند ؛ امّا حسين عليه السلام نخورد .
به ايشان گفته شد : چرا نمى خورى ؟
فرمود : «من ، روزه دارم ؛ امّا تُحفه (هديه) روزه دار را مى پذيرم » .
گفته شد : تحفه روزه دار چيست ؟
فرمود : «روغن (براى پوست و مو) و مِجَمر (براى بخور و بوى خوش)» .
