۱۰ / ۲۱
دعاى امام عليه السلام در بامداد و شامگاه
۳۸۴۸.مهج الدعواتـ از امام حسين عليه السلام ، در دعايش ، در بامداد و شامگاه ـ: به نام خداوند بخشنده مهربان . به نام خدا و به يارى خدا و از خدا و به سوى خدا و در راه خدا و بر آيين پيامبر خدا ! بر خدا توكّل كردم، و هيچ جنبش و نيرويى جز از جانب خداى والاىِ بزرگ نيست .
خداوندا! خودم را تسليم تو كردم و رويم را به سوى تو كردم و كارم را به تو سپردم . تنها از تو عافيت از هر بدى اى در دنيا و آخرت را مى خواهم .
خداوندا! تو مرا به جاى هر كسى بسنده اى و هيچ كس ، جاى تو را براى من نمى گيرد . پس مرا از ترس و بيمى كه از هر كس دارم ، كفايت كن و گشايش و بيرونْ شدى در كارم قرار ده ، كه تو مى دانى و من نمى دانم، و مى توانى و من نمى توانم ، و تو بر هر كارى توانايى ، به رحمتت ، اى مهربان ترينِ مهربانان !
۳۸۴۹.الدعواتـ از امام زين العابدين عليه السلام ـ: پدرم [امام حسين عليه السلام ] در باره جدّم [امام على عليه السلام ]نقل كرد كه چون نماز صبح را مى خواند و مى خواست برود ، [با كسى ]سخن نمى گفت تا آن كه تسبيحى را كه جلوى دستانش بود ، بر مى گرفت و مى گفت : «خداوندا! من صبح كردم و تو را تسبيح و تحميد و تهليل و تكبير مى گويم و از تو به شُكوه، ياد مى كنم و تو را به عدد دورهاى تسبيحم ، بزرگ مى دارم» .
سپس تسبيح را در دستش مى گرفت و آن را مى چرخاند و آنچه مى خواست ، مى گفت ، بى آن كه تسبيح گويد و مى فرمود كه آن ، برايش حساب مى شود و حِرز (نگهدار) اوست تا به رخت خوابش برود، و چون به رخت خوابش مى رفت ، همان گونه تسبيح مى گفت و تسبيحش را زيرِ سرش مى نهاد و اين تسبيح گويى وقت تا وقت (شب تا صبح و صبح تا شب) برايش حساب مى شد .
