منافات نداشتن سرودن شعر با مقام امامت
نخستين شبهه اى كه ممكن است مطرح شود، اين است كه : قرآن ، سرودن شعر را شايسته مقام نبوّت نمى داند:
«ما به او شعر نياموختيم و شايسته او هم نبود» .
از سوى ديگر، امامت اهل بيت عليهم السلام ادامه نبوّت حضرت ختمى مرتبت است. در نتيجه، اين شبهه پيش مى آيد كه سرودن شعر با مقام امامت ، همچون مقام نبوّت ، ناسازگار است.
در پاسخ اين شبهه بايد گفت: همان گونه كه پيش از اين يادآورى شد، شعر، دو گونه است: شعرى كه با تخيّلات كاذب شاعر ، آراسته مى شود تا براى مخاطب ، شيرين و دل نشين گردد و در باره آن گفته شده : «بهترين شعر، دروغ ترينِ آن است» . ۱
سرودن چنين شعرى ، نه شايسته مقام نبوّت است و نه شايسته مقام امامت ؛ بلكه شايسته مؤمن پرهيزگار نيز نيست . شعرى كه به فرموده پيامبر خدا صلى الله عليه و آله ، حكمت است . چنين شعرى، نه با مقام نبوّت به طور اصولى در تضاد است و نه با مقام امامت .
آرى! در خصوص پيامبر خدا صلى الله عليه و آله ، نسرودن شعر ، مزّيت به حساب مى آمده است ؛ زيرا اگر شعر مى سرود، اتّهام شعر بودن قرآن ـ كه توسّط مشركانْ شايع شده بود ـ تقويت مى شد.
به سخن ديگر، سرودن شعر ، مانند كتابت ، منافاتى با مقام امامت ندارد، همان طور كه امامان مى نوشتند ، ولى پيامبر صلى الله عليه و آله نمى نوشت تا شايعه تعليم ديدن او تقويت نشود . سرودن شعر توسّط امامان نيز از نظر ثبوتى هيچ ايرادى ندارد ؛ امّا از نظر اثباتى ، بايد سرودن شعر توسّط آنان ، اثبات گردد.
دلايلى كه اثبات مى كند امامانِ اهل بيت، از همه علوم برخوردار بودند ، مى تواند برخوردارى آنان از فنّ شعر را نيز اثبات كنند، چنان كه در مورد امام على عليه السلام اسناد فراوانى در دست است كه ايشان ، شعر مى سرود ؛ امّا نمى توان پذيرفت همه اشعارى كه به ايشان نسبت داده شده است، سروده ايشان باشد .
در باره سرودن شعر توسّط امام حسين عليه السلام و صحّت اشعارى كه به ايشان نسبت داده شده است، نيز همين بحث مطرح است و براى روشن شدن مسئله ، توضيحاتى ارائه مى گردد.
