۴۰۲۱.الفتوح :حسين عليه السلام شبى از خانه اش بيرون آمد و به نزد قبر جدّش [پيامبر خدا صلى الله عليه و آله ]رفت ... . وليد بن عُتبه ، كسى را به [درِ] خانه حسين عليه السلام فرستاده بود تا ببيند آيا از مدينه خارج شده است يا نه ؟ او را در خانه اش نيافت. [وليد] گفت : ستايش ، خداى را كه در باره خون او ، مورد بازخواست قرار نگرفتم .
وليد ، پنداشته بود كه حسين عليه السلام از مدينه بيرون رفته است؛ امّا حسين عليه السلام صبح به خانه اش باز گشت .
او شب دوم، دوباره به سوى قبر [پيامبر صلى الله عليه و آله ] رفت و دو ركعت نماز خواند و چون نمازش را به پايان برد ، چنين گفت : «خدايا! اين ، قبر پيامبرت محمّد صلى الله عليه و آله است و من، پسر دختر محمّدم و مى دانى كه چه برايم پيش آمده است . خدايا ! من ، نيكى را دوست دارم و زشتى را ناپسند مى دارم . اى بِشْكوهِ بزرگ ! من از تو ، به حقّ اين قبر و آن كه در آن مدفون است ، مى خواهم كه در اين كار ، همان چيزى را برايم برگزينى كه خشنودى تو در آن است» .
۵ / ۱۷
ادب سخن گفتن
۴۰۲۲.كنز الفوائدـ از امام حسين عليه السلام ، خطاب به ابن عبّاس ـ: در آنچه به كارت نمى آيد ، سخن مگو كه من از گرانىِ بار آن بر تو مى ترسم و در آنچه به كارَت مى آيد هم سخن مگو تا آن كه براى سخنت ، جايى مناسب ببينى. بسى گوينده به حق را [چون نابه جا گفت،] عيبناك نمودند. با بردبار و نابخرد مستيز ، كه بردبار ، تو را دشمن مى دارد و نابِخرد ، به سقوطت مى كشد. در پشت سرِ برادر مؤمنت چيزى مگو ، جز مانند آنچه دوست دارى او در پشتِ سر تو بگويد و به گونه كسى عمل كن كه مى داند به سبب جرم هايش ، دستگير و به نيكى هايش ، پاداش داده مى شود . والسّلام!» .
