۷۳۹.المناقب ، ابن شهرآشوب :هنگامى كه امام حسين عليه السلام ، امام حسن عليه السلام را در قبر نهاد ، چنين خواند :

آيا به سرم روغن بزنم ، يا در مجالس خود ، خوش باشمدر حالى كه سرِ تو بر زمين و بدنت بى لباس است ؟!
يا براى آنچه دوست دارم ، از دنيا بهره بگيرم ؟![نه؛] بلكه هر آنچه به تو نزديك تر است ، محبوب من است .
تا زمانى كه كبوتر ، آواز بخواندو باد صبا و جنوب بوزد ، بر تو مى گريم .
و مادام كه از چشمم ، قطره اشكى بريزدو شاخه اى از درختان انبوه حجاز ، سرسبز شود [ ، من همچنان مى گريم] .
گريه من ، طولانى و اشك هاى من ، فراوان خواهد بود ؛چرا كه تو دورى ، گرچه مزارت نزديك است .
او غريب است ، با آن كه خانه ها او را احاطه كرده اند .آرى! همه كسانى كه زير خاك اند ، غريب اند .
بازماندگان ، پس از رفتگان ، خوش حالى نمى كنند ؛چرا كه هر كسى ، بهره اى از مرگ خواهد داشت .
كسى كه مالش به تاراج رفته ، تهى دست نيست ؛بلكه تاراج شده ، كسى است كه برادرش را با دست خود ، در دل خاك نهاده است .
خويشاوند تو ، كسى است كه رو در رو ، با تو سخن بگويد ؛و آن كه در دل خاك قرار گرفته ، خويشاوندى ندارد .

۷۳۹.المناقب لابن شهرآشوب :قالَ الحُسَينُ عليه السلام لَمّا وَضَعَ الحَسَنَ عليه السلام في لَحدِهِ :

أأَدهُنُ رَأسي أم تَطيبُ مَجالِسيورَأسُكَ مَعفورٌ ^۱ وأنتَ سَليبُ
أوَ استَمتِعُ الدُّنيا لِشَيءٍ اُحِبُّهُألا كُلُّ ما أدنى إلَيكَ حَبيبُ
فَلا زِلتُ أبكي ما تَغَنَّت حَمامَةٌعَلَيكَ وما هَبَّت صَباً وجَنوبُ
وما هَمَلَت عَيني مِنَ الدَّمعِ قَطرَةًومَا اخضَرَّ في دَوحِ ^۲ الحِجازِ قَضيبُ
بُكائي طَويلٌ وَالدُّموعُ غَزيرَةٌوأنتَ بَعيدٌ وَالمَزارُ قَريبُ
غَريبٌ وأطرافُ البُيوتِ تَحوطُهُألا كُلُّ مَن تَحتَ التُّرابِ غَريبُ
ولا يَفرَحُ الباقي خِلافَ الَّذي مَضىوكُلُّ فَتىً لِلمَوتِ فيهِ نَصيبُ
فَلَيسَ حَريبا ^۳ مَن اُصيبَ بِمالِهِولكِنَّ مَن وارى أخاهُ حَريبُ
نَسيبُكُ مَن أمسى يُناجيكَ طَرفُهُولَيسَ لِمَن تَحتَ التُّرابِ نَسيبُ ^۴