ر . ك : ص ۲۳۷ (فصل دوم / نُه تن از فرزندانش ، جانشينان خدا در زمين اند) .
۳ / ۲
صحيفه فاطمه عليها السلام در امامت حسين عليه السلام و فرزندانش
۵۹۴.الكافىـ به سند معتبر ، از عبد الرحمان بن سالم ، از ابو بصير ، از امام صادق عليه السلام ـ: پدرم [امام باقر عليه السلام ] به جابر بن عبد اللّه انصارى فرمود : «من با تو كارى دارم كه هرگاه كارت سبُك شد ، با هم خلوت كنيم تا آن را از تو جويا شوم؟» .
جابر گفت : هر زمان كه دوست دارى .
يكى از روزها با هم خلوت كردند و [پدرم] به او فرمود : «اى جابر ! مرا از لوحى كه در دست مادرم فاطمه عليهاالسلام ، دختر پيامبر خدا صلى الله عليه و آله ديده اى ، و آنچه مادرم در باره محتواى نوشته شده در آن لوح به تو خبر داده است ، خبر ده» .
جابر گفت : خدا را گواه مى گيرم كه من بر مادرت فاطمه عليهاالسلام در زمان حيات پيامبر خدا صلى الله عليه و آله در آمدم و او را به ولادت حسين عليه السلام تهنيت دادم و در دستش لوحى سبز ديدم كه گمان دارم از زُمرّد بود و در آن ، نوشته اى سپيد ، همچون پرتو خورشيد ديدم . به او گفتم : پدر و مادرم فدايت باد ! اى دختر پيامبر خدا! اين لوح چيست؟
فرمود : «اين ، لوحى است كه خداوند به پيامبرش هديه داده است و در آن ، نام پدرم ، همسرم ، دو پسرم و نام اوصيا از ميان فرزندانم آمده است و پدرم آن را به من عطا كرده تا مرا با آن ، بشارت دهد» .
سپس مادرت فاطمه عليهاالسلام آن را به من عطا كرد و من ، آن را خواندم و از آن ، نسخه برداشتم .
پدرم به او فرمود : «اى جابر ! مى توانى آن را با نسخه من مقابله كنى؟» .
گفت : آرى .
پدرم با او به خانه اش رفت و او صحيفه اى از پوست نازك ، بيرون آورد .
پدرم فرمود : «اى جابر ! به نوشته ات بنگر تا من بر تو بخوانم» .
جابر به نسخه اش نگريست و پدرم آن را خواند . يك حرف هم با هم تفاوت نداشتند .
جابر گفت : خدا را گواه مى گيرم كه من ، ديدم كه در لوح ، چنين نوشته است : «به نام خداوند بخشايشگر مهربان . اين ، نوشته اى است از خداى عزيز دانا ، به محمّد ، كه پيامبر و نور و فرستاده و حاجب و راه نماى اوست . آن را روح الأمين ، از نزد خداى جهانيان ، فرود آورده است : اى محمّد ! نام هايم را بزرگ بشمار و نعمت هايم را سپاس بگزار و آنها را انكار مكن ، كه من خدايى ام كه جز من ، خدايى نيست ، درهم كوبنده جبّاران ، از زير به بالا كِشنده مظلومان ، جزا دهنده بد و خوب ؛ و خدايى ام كه جز من ، هيچ خداى ديگرى نيست . پس هر كس جز فضل مرا اميد برَد يا جز از عدل من بهراسد ، او را كيفرى مى دهم كه هيچ يك از جهانيان را به آن ، كيفر نمى دهم . پس تنها مرا بندگى كن و بر من ، توكّل بنما .
من پيامبرى برنينگيختم ، جز آن كه هنگامى كه روزهايش به كمال رسيد و روزگارش سپرى گرديد ، برايش وصى قرار دادم ، و من ، تو را بر پيامبران ، برترى دادم و وصىّ تو را بر اوصيا برترى بخشيدم و تو را با دو بچّه شيرت و دو نواده ات ، حسن و حسين ، گرامى داشتم و حسن را معدن دانشم ، پس از سپرى شدن مدّت پدرش قرار دادم ، و حسين را گنجينه وحى خويش كردم و او را با شهادت ، گرامى داشتم و فرجامش را به سعادت ، ختم كردم . او برترين شهيد است و بالاترين درجه را ميان شهيدان دارد . كلمه تامّ و كاملم را با او قرار دادم و حجّت رسايم نزد اوست .
به سبب خاندان اوست كه پاداش و كيفر مى دهم . نخستينِ آنان ، سَرور عابدان و زيور اولياى گذشته ام است و پسرش ، مانند جدّ محمودش ، محمّد و شكافنده دانش من و معدن حكمت من است .
به زودى ، ترديد كنندگان در جعفر ، هلاك خواهند شد . رد كننده او ، مانند رد كننده من است . اين سخن من ، حق است كه جايگاه جعفر را گرامى خواهم داشت و او را در باره پيروان ، ياوران و دوستدارانش ، خوش حال خواهم ساخت .
پس از او ، موسى ، آزمونى سخت تاريك و ناپيدا خواهد بود ؛ زيرا رشته پيوسته لازم من (امامت) گسسته نمى شود و حجّتم نهان نمى ماند . اولياى من با جامى لبالب ، سيراب مى شوند . هر كس يك تن از آنان را انكار كند ، نعمتم را انكار كرده است و هر كس آيه اى از كتابم را تغيير دهد ، بر من افترا بسته است . واى بر افترا زنندگانِ انكار كننده !
به گاهِ پايان گرفتن عمر موسى ، بنده و محبوب من و برگزيده من [از ميان مدّعيان پس از موسى] ، على است ؛ دوستدار و يار من . كسى كه سختى خبر يافتن را بر دوش او مى نهم و او را با برداشتن آن مى آزمايم . عفريت متكبّر (مأمون) ، او را مى كُشد و در شهرى دفن مى شود كه عبد صالح ، آن را ساخته است ، در كنار بدترينِ خلق من (هارون) . اين سخن من حقيقت دارد كه او را با محمّد ، پسرش ، جانشينش پس از او و وارث علمش ، خوش حال مى سازم . او معدن علم من ، جايگاه راز من و حجّت من بر خلقم است . بنده اى به [امامت] او ايمان نمى آورد ، جز آن كه بهشت را جايگاه او قرار مى دهم و او را در هفتاد تن از خاندانش شفيع مى گردانم ، هفتاد نفرى كه سزاوار آتش دوزخ اند ، و سعادت را به فرزندش على ، دوستدار و يار من ، گواه بر خلقم و امين بر وحى ام ، ختم مى كنم .
از او ، دعوتگر به راهم ، گنجينه دانشم ، حسن ، را متولّد مى كنم و آن را با پسرش «م ح م د» ، كامل مى كنم كه رحمت براى جهانيان است و كمال موسى ، ارج عيسى و شكيبايى ايّوب را با خود دارد . در روزگار [نزديك به ظهور] او ، اولياى من ، خوار مى شوند ، سرهايشان مانند سرهاى كافران ترك و ديلم ، هديه داده مى شود ، كشته و سوزانده مى شوند و در بيم و هراس و ترس و اضطراب اند ، زمين از خونشان رنگين مى شود و ناله و شيون از زنانشان بلند است . آنان ، اولياى حقيقى من هستند و با آنان ، هر فتنه تاريك ناپيدا را مى رانم و به خاطرشان ، از [بروز] زلزله ها جلوگيرى مى كنم و سنگينى ها و بندها را مى گشايم . درودها و رحمت خدا بر ايشان باد ! آنان اند كه ره يافته اند» .
عبد الرحمان بن سالم مى گويد : ابو بصير گفت : اگر در همه عمرت ، جز اين حديث را نشنيده بودى ، برايت بس بود . پس آن را جز به اهلش ارائه مده .
