مى دانسته و همين امر براى اثبات اعتبار سند روايت از اين جهت ، كفايت مى كند .
راه دوم : ظاهرا اين حديث ، از كتاب محمد بن خالد طيالسى گرفته شده است . شيخ طوسى در كتاب فهرست خود ، كتابى به وى نسبت داده ۱ و آن را با اين سند ، نقل كرده است : «حسين بن عبيد اللّه (غضائرى) ، از احمد بن محمد بن يحيى عطّار ، از پدرش ، از محمد بن على بن محبوب ، از محمد بن خالد» .
اين افراد ، همگى از بزرگان واَجلّاى اماميه بوده اند . احمد بن محمد بن يحيى عطّار هم از مشايخ اجازه بوده و بنابر تحقيق ، مشايخ اجازه ، نيازمند توثيق نيستند .
بررسى وثاقت محمد بن خالد طيالسى
چند دليل بر وثاقت محمد بن خالد طيالسى در دست است :
۱ . محمد بن على بن محبوب ـ كه خود ، از بزرگان طائفه اماميه است ـ ، كتاب طيالسى را از او روايت مى كند ۲ كه دليل بر آن است كه بر وى اعتماد كرده است .
۲ . محمد بن خالد طيالسى در طريق بزرگان به كتاب هاى جماعتى ـ كه در زير ، به برخى از آنها اشاره مى كنيم ـ واقع است .
از جمله اين مؤلّفان ، سيف بن عَميره است كه ابوطاهر محمد بن سليمان زُرارى (جدّ ابوغالب زرارى) و محمد بن جعفر رَزّاز ـ كه هر دو از بزرگان وثِقات مشايخ اماميه هستند ـ ، ۳ از محمد بن خالد طيالسى ، از سيف بن عميره ، كتاب وى را روايت مى كنند ۴ كه نشانگر اعتماد ابو طاهر و رزّاز بر طيالسى است .
