۳۴۰۴.المزار ، مفيد :روايت شده كه مردى از امام صادق عليه السلام پرسيد و گفت : شنيده ام كه مى گويى : تربت حسين عليه السلام ، از دواهاى منحصر به فرد است و آن ، بر دردى نمى گذرد ، جز اين كه آن را از ميان مى برَد ؟
فرمود : «همين گونه است ( / اين گونه گفته ام) . چه مى گويى ؟» .
آن مرد گفت : من ، از آن خوردم ؛ ولى سودى نبردم!
امام عليه السلام فرمود : «آن ، دعايى دارد كه هر كس از آن استفاده كند ، امّا دعا را نخواند و به كار ببرد ، از آن ، سودى نمى برد ».
مرد به امام عليه السلام گفت : به هنگام استفاده از آن ، چه بگويم ؟
فرمود : «پيش از هر چيز ، آن را مى بوسى و بر چشمانت مى گذارى و بيشتر از يك نخود آن را استفاده نمى كنى ، كه هر كس بيشتر از اين ، از آن استفاده كند ، گويى از گوشت ها و خون هاى ما خورده است ؛ و چون استفاده كردى ، بگو : خدايا ! من ، از تو به حقّ فرشته اى كه آن را بر گرفت ، و به حقّ پيامبرى كه آن را اندوخت ، و به حقّ وصى اى كه در آن جاى گرفت ، از تو مى خواهم كه بر محمّد و خاندان محمّد ، درود فرستى و آن را شفاى هر درد و امان از هر ترس و حفظ از هر بدى اى قرار دهى .
و چون آن را گفتى ، در چيزى [ مايع ] ، آن را هم بزن و سوره قدر را بر آن بخوان كه دعاى پيشين به هنگام بر گرفتن تربت ، مقدّمه استفاده است و قرائت سوره قدر ، پايان بخش آن است ».
