اجازه پذیرایی از مهمانان با خوردنی‌ها و نوشیدنی‌های حرام و یا فراهم آوردن مکان‌های تفریحی مختلط را نمی‌دهد. این واقعیت ممکن است رغبت گردشگران را به عزیمت به کشور اسلامی کاهش داده، آن کشور اسلامی را از مواهب مادی این صنعت محروم سازد. اما این امر موجب نمی‌شود تا مجوز ارائه اینگونه خدمات صادر گردد و یا اطلاع‌رسانی مناسب و شفاف به متقاضیان عزیمت و سفر به منطقه اسلامی صورت نگیرد.
فارغ از وجود این نوع محدودیت برای ارائه خدمات به مهمانان، عدم پذیرایی از مهمان مطابق با آنچه در استانداردهای رسمی تبیین و تعیین شده است، از دو حال خارج نیست:
نخست آنکه علی‌رغم درجه تعیین‌شده برای هتل از سوی نهادهای رسمی، امکان ارائه خدمت و پذیرایی متناسب با آن درجه فعلاً وجود نداشته، تحقق آن برای هتل مقدور نیست. بدیهی است در این صورت اگر اطلاع‌رسانی به مهمانان به‌درستی صورت نگرفته باشد، مصداق غش و فریب خواهد بود و دریافت مبالغی مطابق با خدماتی که ارائه آن ممکن نیست، ستم در حق مهمان بوده، با موازین اخلاقی و شرعی مطابقت ندارد.
شاید گمان شود که برای رفع این مشکل کافی است هزینه‌های اضافی دیافت نشود و فقط هزینه‌های خدماتی که ارائه می‌شود دریافت شود؛ اما به نظر می‌رسد حتی اگر مبلغ اضافی از مهمان اخذ نشود، باز هم نسبت به مهمان ستم شده است؛ زیرا اولاً برخی امور قابل ارائه نیست.
