اهمیت امانتداری به اندازه‌ای است که وجودش شرط ایمان است و هیچ عذری برای خیانت در امانت پذیرفته نیست. حسین بن مصعب همدانی از امام صادق علیه السلام روایت می‌کند:

۰.«سه چیز است که برای ترک آن هیج عذری پذیرفته نیست: وفای به عهد نسبت به نیکوکار یا بدکردار، بازگرداندن امانت به صاحبش چه نیک‌کردار باشد یا بدکردار، و نیکی به والدین چه نیکوکار باشند چه بدکردار».^۱

همچنین از آن حضرت درباره اهمیت این فضیلت اخلاقی سخنی نقل شده است که تأمل‌برانگیز است و از میزان اهمیت امانتداری پرده برمی‌دارد. آن امام علیه السلام در لزوم بازگرداندن امانت به صاحبش می‌فرماید:

۰.«اگر قاتل امیرمؤمنان علیه السلام چیزی را نزد من به امانت بگذارد، حتماً آن را ادا خواهم کرد».^۲

با این جمله باید به این نتیجه رسید که مؤمن هرگز فکر خیانت در امانت نیز به ذهنش خطور نمی‌کند.

اما درباره میزبانی: بی‌تردید یکی از وظایف اخلاقی میزبانان امانتداری است. امانتداری در اماکن مهمان‌پذیر مانند هتل‌ها ابعاد مختلفی دارد.

مسلمانی خیانت کند، از ما نیست».

البته امانت انواع گوناگونی دارد: گاه یک راز یا یک سخن است، و گاه مال یا چیزی که ارزش مالی دارد. همچنین ممکن است ناموس و یا مسئولیتی به عنوان امانت به کسی سپرده شود. امروزه با برخی امانت‌های مالی مانند سپردن پول به دیگری کمتر روبه‌رو می‌شویم؛ به‌ویژه در جامعه‌ای که بانک‌ها توسعه یافته و امنیت مالی را برای صاحبان اموال ضمانت می‌کنند و اعتماد آن‌ها را جلب کرده‌اند. اما رازداری و نیز متعهد بودن به مسئولیت‌هایی که در زندگی، هر انسانی را به صورت مُدام در حوزه‌های مختلف اعم از شغلی، خانوادگی، دینی و... با خود درگیر کرده است، از مصادیق شاخص امانت به شمار می‌رود. به عبارت دیگر در جهان معاصر کیست که مسئولیتی بر عهده‌اش نباشد؟ و یا موظف به انجام تکلیفی نشده باشد؟ بی‌گمان هر کس که مسئولیت انجام کاری را پذیرفته، آن مسئولیت امانتی است از سوی کارفرما. بر این اساس هر انسانی که مسئولیتی بر عهده دارد، امین شمرده می‌شود و در نتیجه زمینه خیانت در امانت برای او فراهم می‌گردد؛ این در حالی است که خداوند در قرآن کریم به ادای امانت و بازگرداندن آن به صاحبش تأکید کرده، می‌فرماید:

«ان الله یامرکم ان تودوا الامانات الی اهلها...:^۱ خداوند به شما فرمان می‌دهد که امانت‌ها را به صاحبانش بازگردانید».