دوست داشتن او، درباره مهمانانی است که به منزل میزبان وارد شده و مهمان واقعی‌اند، اما همانگونه که پیش از این نیز گفتیم، مسافرانی که به هتل یا مهمان‌پذیر وارد می‌شوند و قصد دارند مدتی در آن اقامت کنند نیز از یک منظر مهمان به شمار آمده، برخی از وظایف اخلاقی میزبان نسبت به مهمانش، آن‌ها را نیز دربر می‌گیرد. به علاوه، با توجه به پرداخت هزینه‌های اقامت و خدمات دیگر از سوی او، وظیفه تکریم او توسط کارگزاران هتل، علاوه بر وظیفه اخلاقی، در برخی امور مانند ارائه خدمات به میزان هزینه‌ای که دریافت می‌شود، تکلیف شرعی نیز به شمار خواهد آمد. بر این اساس مهمان، هم از آن جهت که انسان است و هم ازآن‌رو که هدیه خداست، شایسته تکریم و احترام است.

ناگفته نماند که ممکن است برخی مهمانان به دلیل‌های موجه دیگری سزاوار تکریم و احترام بیشتر باشند. برای مثال اگر پدر و مادر، معلم و یا خویشاوندان نزدیک، مهمان باشند استحقاق تکریم و احترام آنان مضاعف و وظیفه گرامی‌داشت آنان بر میزبان سنگین‌تر خواهد بود. این روش در زمان‌های دور نیز رایج بود و پیشوایان معصوم نیز گاه درباره برخی مهمانان خود اینگونه عمل می‌کردند و یا اگر دیگران آنان را بیش از بقیه مورد تکریم و احترام قرار می‌دادند ممانعت نمی‌کردند. یک نمونه از این موارد مطلبی است که دعبل خزایی، از شاعران دوره امام هشتم علیه السلام حکایت کرده است. او می‌گوید:

۰.«در مثل چنین روزهایى (ایام ماه محرم) خدمت مولایم على بن موسی ‌الرضا علیه السلام رسیدم. اندوهگین و ماتم‌زده نشسته بود و

است، نه تنها اکرامش لازم، بلکه از جمله حقوق اوست.^۱ ازاین‌رو در روایات متعدد، مسلمانان به تکریم مهمان توصیه شده‌‌اند و با بیان‌های گوناگون از فضیلت آن و برکات تکریم مهمان در آخرت برای میزبان سخن گفته‌اند.

روایات واردشده در لزوم تکریم مهمان، علاوه بر تعدد، به اندازه‌ای شگفت‌آور است که هر خواننده‌ای را متحیّر می‌سازد. به سخنی نورانی از امیر مؤمنان در این موضوع توجه کنید:

«ما مِن مُؤمِنٍ یحِبُّ الضَّیفَ، إلّا ویقومُ مِن قَبرِهِ ووَجهُهُ كَالقَمَرِ لَیلَةَ البَدرِ، فَینظُرُ أهلُ الجَمعِ فَیقولونَ: ما هذا إلَّا نَبِی مُرسَلٌ! فَیقولُ مَلَكٌ: هذا مُؤمِنٌ یحِبُّ الضَّیفَ ویكرِمُ الضَّیفَ، ولا سَبیلَ لَهُ إلّا أن یدخُلَ الجَنَّةَ:^۲ هیچ مؤمنی نیست که مهمان را دوست داشته باشد مگر آنکه از قبرش برمی‌خیزد در حالی که چهره‌اش چون قرص ماه [شب چهارده] می‌درخشد. اهل محشر او را می‌نگرند و می‌گویند: او باید پیامبری از پیامبران خدا باشد. [اما] فرشته‌ای ندا دهد: این شخص مؤمنی است که مهمان را دوست داشت و او را گرامی می‌داشت و هیچ راهی در مقابل او نیست الا اینکه وارد بهشت خواهد شد».

اگرچه بسیاری از متون روایی در مورد فضیلت پذیرایی از مهمان و