فصل دوم: کوفه

شهر کوفه در سال هفده هجرى، به فرمان خلیفه دوم و به دست سعد بن ابى وقّاص، به منظور تشکیل پادگانى بزرگ جهت ساماندهىِ نیروهاى نظامى براى گسترش هر چه بیشتر فتوحات اسلامى،^۱ پدید آمد. بر اساس دستور، مسجد این شهر، باید تمام نیروهاى نظامى را در خود جاى میداد. از این رو، مسجدى ساخته شد که گنجایش چهل هزار نفر را داشت و در دوران فرمانروایى زیاد بن ابیه، گنجایش آن به شصت هزار نفر رسید.^۲ کوفه، مقرّ خلافت امیر مؤمنان علیه السلام و از مهمترین مراکز شیعه و شهرى بزرگ و تأثیرگذار در تحوّلات جهان اسلام بوده است.

به مرور زمان، نجف (محلّ دفن امیر مؤمنان علیه السلام) که در کنار کوفه قرار داشت، به شهر تبدیل شد و کوفه در حاشیه آن قرار گرفت. احادیثی در فضیلت شهر کوفه و مردم آن از اهل بیت علیهم السلام رسیده است

عراق» بود و چنان که پیش از آن در عراق از افراد مؤثّر «حزب الدعوة الإسلامیّة» بود.

او سرانجام در هفتم شهریور ۱۳۸۲ ش، پس از اقامه نماز جمعه در جوار حرم امیر مؤمنان علیه السلام بر اثر انفجار بمب به شهادت رسید. مزار وى در میدان ثورة العشرین واقع است.^۱

باب هفتم

زیارت وادى السلام

وادى السلام، یکى از مکانهاى مقدّس نجف است که در آن، هزاران نفر به خاک سپرده شده‌اند، از جمله شماری از پیامبران ^۲ و بسیارى از سادات، صالحان و بزرگان دین، در آن جا مدفون اند. این قبرستان قدیمى و تاریخى و پهناور، حدود بیست کیلومتر مربع مساحت دارد.

از امام على علیه السلام روایت شده که فرمود:

در این سرزمین، ارواح مؤمنان دسته دسته با یکدیگر صحبت مىکنند و هر مؤمنى در هر جایى از زمین بمیرد، به او گفته مى‌شود: «به وادى السلام ملحق شو، که وادى السلام، جایگاهى از بهشت است».^۳

نیز از امام صادق علیه السلام نقل است که مى‌فرماید:

هر مؤمنى که در شرق یا غرب عالم بمیرد، خداوند، روحش را به وادى السلام مى‌بَرَد.^۴و^۵