صَلَّى اللهُ عَلَيهِ وآلِهِ حَتّىٰ دَعاكَ اللهُ إلىٰ جِوارِهِ، فَقَبَضَكَ إلَيهِ بِاختِيارِهِ، وأَلزَمَ أعداءَكَ الحُجَّةَ مَعَ ما لَكَ مِنَ الحُجَجِ البالِغَةِ عَلىٰ جَميعِ خَلقِهِ. اللّٰهُمَّ فَاجعَل نَفسي مُطمَئِنَّةً بِقَدَرِكَ، راضِيةً بِقَضائِكَ، مُولَعَةً بِذِكرِكَ ودُعائِكَ، مُحِبَّةً لِصَفوَةِ أولِيائِكَ، مَحبوبَةً في أرضِكَ وسَمائِكَ، صابِرَةً عَلىٰ نُزولِ بَلائِكَ، [شاكِرَةً لِفَواضِلِ نَعمائِكَ، ذاكِرَةً لِسَوابِغِ آلائِكَ]، مُشتاقَةً إلىٰ فَرحَةِ لِقائِكَ، مُتَزَوِّدَةً التَّقوىٰ لِيَومِ جَزائِكَ، مُستَنَّةً بِسُنَنِ أولِيائِكَ، مُفارِقَةً لأخلاقِ أعدائِكَ، مَشغولَةً عَنِ الدُّنيا بِحَمدِكَ وثَنائِكَ.

۰.سلام بر تو، اى امین خدا در زمین او و حجّت او بر بندگانش! درودبر تو اى امیر مؤمنان! گواهى مى‌دهم که تو در راه خدا چنان که باید، جهاد [و تلاش] کردى و به کتاب او عمل نمودى، و از راه و رسم پیامبرش ـــ درود خدا بر او و خاندانش ـــ پیروى کردى تا آن گاه که خداوند تو را به جوارش فرا خواند و با انتخاب خودش تو را به سوى خود برد و حجّت را بر دشمنانت تمام کرد، در کنار حجّتهاى رسایى
که تو بر تمام خلق او داشتی. بار خدایا! پس نفْس [و جان] مرا به تقدیرت مطمئن، و به قضایت خرسند، و شیفته یادت و دعا به درگاهت، و دوستدار اولیاى برگزیدهات، و محبوب در زمین و آسمانت، و شکیبا در برابر فرود آمدن بلاهایت، و سپاسگزار نعمتهاى فراوانت، و یاد کننده عطایاى سرشارت، و مشتاق شادمانى دیدارت، و برگیرنده توشه تقوا براى روز پاداشدهىات، و پیماینده راه و رسم اولیایت، و دورى کننده از خُلق و خوىهاى دشمنانت، و روى گرداننده از دنیا و پردازنده به ستایش و ثنایت گردان.

آن گاه صورت خود را بر قبر نهاد و فرمود:

۰.اللّٰهُمَّ إنَّ قُلوبَ المُخبِتينَ إلَيكَ والِهَةٌ، وسُبُلَ الرّاغِبينَ

ومِن صَلاةٍ لا تُرفَعُ، أجِرنا مِن سُوءِ الفِتَنِ يا وَلِيَّ الدُّنيا وَالآخِرَةِ.^۱

۰.از دلى که خاشع نباشد و از چشمى که اشک نریزد و از نمازى که [به درگاه تو] فراز نیاید [و پذیرفته نشود]، به تو پناه میبرم. ما را از بدىِ فتنه‌ها و بلاها در پناه خود گیر، اى صاحب دنیا و آخرت!

۲/۲

زیارت دوم (زیارت أمین الله)

علّامه مجلسى قدس سرّه فرموده: این زیارتنامه از نظر متن و سند، بهترینِ زیارتنامه‌هاست^۲ و شایسته است که در حرمهاى مقدّس خوانده شود. این زیارتنامه با سندهاى معتبر از جابر جعفى نقل شده که مى‌گوید: از امام باقر علیه السلام شنیدم که فرمود: پدرم على بن حسین علیه السلام به زیارت قبر امیرمؤمنان على بن ابىطالب علیه السلام رفت. در کنار مرقد ایشان ایستاد و گریست و چنین فرمود:

۰.السَّلامُ عَلَيكَ يا أمينَ اللهِ في أرضِهِ وحُجَّتَهُ عَلىٰ عِبادِهِ، السَّلامُ عَلَيكَ يا [أميرَ المُؤمِنينَ]^۳، أشهَدُ أنَّكَ جاهَدتَ فِي اللهِ حَقَّ جِهادِهِ، وعَمِلتَ بِكِتابِهِ، وَاتَّبَعتَ سُنَنَ نَبِيِّهِ