فصل پنجم: سامراء

شهر سامرّا، مرکز استان صلاح الدین است که از شرق به استان تمیم (کرکوک)، از شمال به نینوا، از غرب به استان الأنبار و از جنوب به بغداد محدود شده^۱ و در کرانه شرقى رود دجله، در بین راه بغداد ـــ تکریت واقع شده است.

هشت خلیفه عبّاسى (معتصم، واثق، متوکّل، منتصر، مستعین، معتز، مهتدى، معتمد) در سامرّا خلافت کردند؛ امّا معتضد باللّه، شانزدهمین خلیفه عبّاسى، به بغداد باز گشت و پایتخت خلافت عبّاسى دوباره به بغداد انتقال یافت.^۲

آستان مقدّس عسکریین علیهما السّلام ، این شهر تاریخى را مورد توجّه ویژه پیروان اهل بیت علیهم السلام و همه علاقه مندان به خاندان رسالت قرار داده است.

فاصله سامرا تا کاظمین ۱۲۳ و تا کربلا ۲۳۰ و تا نجف ۳۰۴ و تا مرز ایران(مهران) ۳۳۸ کیلومتر می‌باشد.

۱۰/۲

مزار حُذَیفه

حُذَیفة بن یمان، از یاران ویژه پیامبر خدا صلّی الله علیه و آله و صاحب سرّ ایشان بود. وى همچنین از شیعیان خاصّ امام على علیه السلام بود. او پس از سلمان، حاکم مدائن شد و در سال ۳۶ق، پس از آن که براى امیر مؤمنان علیه السلام در مدائن بیعت گرفت، از دنیا رفت^۱ و در نزدیکىِ قبر سلمان فارسى دفن شد. مقبره او و سلمان، صحن، بُقعه و ایوان دارد و گفتنى است که بر پایه گزارشى، مدفن عبد اللّه پسر جابر بن عبد اللّه انصارى نیز آن جا قرار دارد.