۰.وَاكفِني يا كافِيَ ما لا يَكفي سِواكَ؛ فَإِنَّكَ الكافي لا كافيَ سِواكَ، ومُفَرِّجٌ لا مُفَرِّجَ سِواكَ، ومُغيثٌ لا مُغيثَ سِواكَ، وجارٌ لا جارَ سِواكَ، خابَ مَن كانَ جارُهُ سِواكَ، ومُغيثُهُ سِواكَ، ومَفزَعُهُ إلىٰ سِواكَ، ومَهرَبُهُ إلىٰ سِواكَ ومَلجَؤُهُ إلىٰ غَيرِكَ، ومَنجاهُ مِن مَخلوقٍ غَيرِكَ، فَأَنتَ ثِقَتي ورَجائي ومَفزَعي‏ ومَهرَبي‏ ومَلجَئي ومَنجايَ، فَبِكَ أستَفتِحُ وبِكَ أستَنجِحُ، وبِمُحَمَّدٍ وآلِ مُحَمَّدٍ أتَوَجَّهُ إلَيكَ وأَتَوَسَّلُ وأَتَشَفَّعُ.

۰.و مرا اى کفایت کننده در مهماتى که غیر از تو، کسى آن‌ها را نمی‌تواند کفایت کند، کفایت کن، که همانا تو کفایت کننده‌ای و جز تو، کفایت کننده‌ای نیست، و گشایش دهنده‌ای و جز تو گشایش دهنده‌ای نیست، و دادرسى و جز تو دادرسى نیست، و پناه دهنده‌ای و جز تو پناه دهنده‌ای نیست. نومید است آن که پناه دهنده و دادرس و پناهگاه و گریزگاه و رَستنگاهش جز تو باشد؛ زیرا تویى مایه اعتماد و امید و پناهگاه و گریزگاه و رَستنگاهم. پس به وسیله تو، گشایش می‌خواهم و به وسیله تو کامیابى می‌جویم، و به حقّ محمّد و خاندان محمّد، به تو روى می‌آورم و به تو توسّل می‌جویم و از تو شفاعت می‌خواهم.

۰.فَأَسأَلُكَ يا اللهُ يا اللهُ يا اللهُ، فَلَكَ الحَمدُ ولَكَ الشُّكرُ، وإلَيكَ المُشتَكىٰ وأَنتَ المُستَعانُ، فَأَسأَلُكَ يا اللهُ يا اللهُ يا اللهُ بِحَقِّ مُحَمَّدٍ وآلِ مُحَمَّدٍ أن تُصَلِّيَ عَلىٰ مُحَمَّدٍ وآلِ مُحَمَّدٍ،

۰.اللّٰهُمَّ مَن أرادَني فَأَرِدهُ، ومَن كادَني فَكِدهُ، وَاصرِف عَنّي كَيدَهُ ومَكرَهُ وبَأسَهُ وأَمانِيَّهُ، وَامنَعهُ عَنّي ‏كَيفَ شِئتَ وإنّيٰ شِئتَ. اللّٰهُمَّ اشغَلهُ عَنّي بِفَقرٍ لا تَجبُرُهُ، وبِبَلاءٍ لا تَستُرُهُ، وبِفاقَةٍ لا تَسُدُّها، وبِسُقمٍ لا تُعافيهِ، وذُلٍّ لا تُعِزُّهُ، وبِمَسكَنَةٍ لا تَجبُرُها. اللّٰهُمَّ اضرِب بِالذُّلِّ نُصبَ عَينَيهِ، وأَدخِل عَلَيهِ الفَقرَ في ‏مَنزِلِهِ، وَالعِلَّةَ وَالسُّقمَ في بَدَنِهِ، حَتّىٰ تَشغَلَهُ عَنّي بِشُغُلٍ شاغِلٍ لا فَراغَ لَهُ، وأَنسِهِ ذِكري كَما أنسَيتَهُ ذِكرَكَ، وخُذ عَنّي بِسَمعِهِ وبَصَرِهِ ولِسانِهِ ويَدِهِ ورِجلِهِ وقَلبِهِ وجَميعِ جَوارِحِهِ، وأَدخِل عَلَيهِ في جَميعِ ذٰلِكَ السُّقمَ ولا تَشفِهِ، حَتّىٰ تَجعَلَ ذٰلِكَ لَهُ شُغُلاً شاغِلاً بِهِ عَنّي وعَن ذِكري.

۰.خدایا! هر که مرا قصد می‌کند، او را قصد کن، و هر که به من نیرنگ مىزند، به نیرنگش بگیر و حیله و نیرو و آرزوهایش را از من بگردان، و هر گونه و هر جا که می‌خواهی، شرّش از من بدار. خدایا! او را از من به فقرى مشغول دار که جبرانش نکنى، و به بلایى که آن را نپوشانى و مسکنتى که رخنه‌اش را پُر نکنى، و به مرضى که عافیتش ندهى؛ و [به]خواری‌ای که عزّتش نبخشى، و به فقرى که جبرانش نکنى. خدایا! خوارى را در برابر دیدگانش پدید آور و تنگدستى را به خانه‌اش در آور، و درد و بیمارى را در بدنش وارد ساز تا از من به کارى مشغولش دارى که هرگز از آنـــ نیاساید، و مرا از یادِ او ببر، همان سان که یادِ خودت را از دلش بُردى، و گوش و چشم و زبان و دست و پا و دل و همه اعضا و جوارحش را از گزند رساندن به من، باز دار، و بر همه آن‌ها دردى در آور که آن را شفا نبخشى تا از من، به آن مشغول شود و یادِ من از خاطرش برود.