امام باقر علیه السلام در روز عاشورا نقل کرده است. آن گاه، دو رکعت نماز نزد سر امیر مؤمنان علیه السلام خواند و در پى آن، با امیر مؤمنان علیه السلام وداع کرد و سپس رو به سوى امام حسین علیه السلام کرد و با اشاره، به او سلام داد و با او نیز وداع نمود و در دعاى پس از زیارت، چنین خواند:

دعای پس از زیارت

۰.يا اللهُ يا اللهُ يا اللهُ، يا مُجيبَ دَعوَةِ المُضطَرّينَ، يا كاشِفَ كُرَبِ المَكروبينَ، يا غِياثَ المُستَغيثينَ، ويا صَريخَ المُستَصرِخينَ، ويا مَن هُوَ أقرَبُ إلَيَّ مِن حَبلِ الوَريدِ، يا مَن يَحولُ بَينَ المَرءِ وقَلبِهِ، ويا مَن هُوَ بِالمَنظَرِ الأَعلىٰ وبِالاُفُقِ المُبينِ، ويا مَن هُوَ الرَّحمٰنُ الرَّحيمُ عَلَى العَرشِ استَوىٰ، ويا مَن يَعلَمُ خائِنَةَ الأَعيُنِ وما تُخفِي الصُّدورُ، ويا مَن لا يَخفىٰ عَلَيهِ خافِيَةٌ، يا مَن لا تَشتَبِهُ عَلَيهِ الأَصواتُ، ويا مَن لا تُغَلِّطُهُ الحاجاتُ، ويا مَن لا يُبرِمُهُ

پس به سجده مىروى و مى‌گویى:

۰.اللّٰهُمَّ لَكَ الحَمدُ حَمدَ الشّاكِرينَ [لَك] عَلىٰ مُصابِهِم، الحَمدُ لِلهِ عَلىٰ عَظيمِ رَزِيَّتي، اللّٰهُمَّ ارزُقني شَفاعَةَ الحُسَينِ يَومَ الوُرودِ، وثَبِّت لي قَدَمَ صِدقٍ عِندَكَ مَعَ الحُسَينِ، وأَصحابِ الحُسَينِ، الَّذينَ بَذَلوا مُهَجَهُم دونَ الحُسَينِ عَلیه السَّلام.

۰.خدایا! ستایش سپاسگزارانِ تو بر مصیبتشان، ویژه توست. ستایش، از آنِ خداوند است بر سوگِ بزرگم. خدایا! شفاعت حسین را در روز رستاخیز، بهره‌ام فرما و مرا نزد خود، با حسین علیه‌السلام و یاران حسین که بی‌دریغ درراه حسین علیه‌السلام جان باختند، به صدق (راستى) ثابت‌قدم بدار.

امام باقر علیه السلام [سپس] فرمود: «اگر مىتوانى که او را در هر روز، با این زیارت از خانهات زیارت کنى، بکن؛ که پاداش همه آن را مىبرى».

همچنین محمّد بن خالد طَیالِسى، از سیف بن عَمیره، چنین روایت کرده است که گفت: با صفوان بن مهران جمّال و گروهى از اصحاب، در پى امام صادق علیه السلام به سوى نجف، بیرون آمدیم و از حیره به سوى شهر، حرکت کردیم. هنگامى که از زیارت فارغ شدیم، صفوان، صورتش را به سوى [منطقه کربلا، مدفن] ابا عبد اللّه الحسین علیه السلام کرد و به ما گفت: از این جا، کنار سرِ امیر مؤمنان علیه السلام، حسین علیه السلام را زیارت مىکنید؟ امام صادق علیه السلام [از این جا] به او اشاره کرد و من، همراهش بودم.

سپس صفوان، زیارتى را خواند که علقمة بن محمّد حَضرَمى، از