ابن قولویه از امام صادق علیه السلام نقل کرده است که فرمود: هنگامى که پس از فراغت از زیارتها، خواستى خداحافظى کنى، تا مىتوانى [قبل از وداع] بر زیارتها بیفزا و جایت را در نینوا یا غاضریّه قرار ده، و هر گاه خواستى زیارت کنى، غسل کن و زیارت پایانى را به انجام رسان. پس از زیارت، رو به روى امام علیه السلام بِایست و به قبر توجّه کن و بگو:
۰.السَّلامُ عَلَيكَ يا وَلِيَّ اللهِ، السَّلامُ عَلَيكَ يا أبا عَبدِ اللهِ، أنتَ لي جُنَّةٌ مِنَ العَذابِ، وهٰذا أوانُ انصِرافي عَنكَ، غَيرَ راغِبٍ عَنكَ، ولا مُستَبدِلٍ بِكَ سِواكَ، ولا مُؤثِرٍ عَلَيكَ غَيرَكَ، ولا زاهِدٍ في قُربِكَ، وجُدتُ بِنَفسي لِلحَدَثانِ، وتَرَكتُ الأَهلَ وَالأَوطانَ، فَكُن لي يَومَ حاجَتي وفَقري وفاقَتي، ويَومَ لا يُغني عَنّي والِدَيَّ ولا وَلَدي، ولا حَميمي ولا قَريبي.
۰.سلام بر تو، اى ولىّ خدا! سلام بر تو، اى ابا عبد اللّه! تو، سپر عذاب منى و اکنون، هنگام بازگشت من است، نه از سرِ رو گرداندن، و نه جاىگزین کردن کسى دیگر به جاى تو، و نه مقدّم داشتن غیر تو بر تو، و نه بی‌رغبتی به نزدیکى تو، که خود را در معرضِ پیشامدها گذاشته‌ام و خانه و کاشانه را رها نموده‌ام. مرا در روزِ ندارى و نیازم در یاب؛ روزى که پدر و مادرم و فرزندانم و دوستان و خویشانم، هیچ یک به کار من نمی‌آیند.
۰.أسأَلُ اللهَ الَّذي قَدَّرَ وخَلَقَ أن يُنَفِّسَ بِكَ كَربي، وأَسأَلُ
