با آن‌ها نیز به قصد رَجا آورده شوند.

۳. بوسیدن عتبه حرم امامان علیهم السلام از آداب زیارت شمرده نمى‌شود؛ بلکه بر اساس توضیحاتى که ارائه خواهد شد، انجام دادن آن، شایسته به نظر نمی‌رسد.^۱

۴. برخى از آدابى که در احادیث آمده، مانند: «انداختن خود روى قبر» ناظر به دوران صدور احادیث است که رعایت این آداب، امکان‌پذیر بوده و ما براى این که در نقل روایات تصرّفى نشود، آن‌ها را ذکر کرده‌ایم. بدیهى است که امروزه رعایت این‌گونه آداب، امکان‌پذیر نیست.

نهم: دعا کردن پس از نماز زیارت، با دعاهاى سفارش شده و نیز آنچه به مصلحت دین و دنیاى خود و درخواست کنندگان دعا و عموم جامعه اسلامى است.

دهم: تلاوت آیاتى از قرآن در کنار ضریح و اهداى آن به زیارت شونده.

یازدهم: هر گاه زائر پس از زیارت، به اقامتگاهش باز گشت، مستحب است تا هنگامى که در آن شهر است، به زیارت برود و به همان یک زیارت، بسنده نکند و وقتى که زمان بازگشت به وطنش فرا رسید، با دعاهاى سفارش شده توسّط اهل بیت علیهم السلام دعا کند و وداع گوید. نیز از خدا بخواهد که بار دیگر براى زیارت، باز گردد.

دوازدهم: وقتى زیارت انجام شد، براى بزرگداشت حرمت حرم و حفظ شدّت اشتیاق، با شتاب، از محل، خارج شود.^۱

در پایان، توجّه به چند نکته ضرورى است:

۱.رعایت آداب یاد شده براى زیارت همه معصومان علیهم السلام شایسته است. البتّه زیارت امام حسین علیه السلام آداب خاصّى دارد که در باب دومِ فصل سوم خواهد آمد.^۲

۲.آداب، زیارت‌ها و دعاهایى را که در این کتاب و سایر منابع آمده، در صورتى می‌توان به قصد ورود از شارع مقدّس انجام داد که افزون بر داشتن منبع معتبر،^۳ با سند معتبر نیز از معصوم علیه السلام نقل شده باشند. از این رو، شایسته است در برخى از موارد که شرایط لازم براى انتساب به معصوم علیه السلام کامل نیست، زیارت نامه‌ها به قصد رَجا خوانده شوند و اعمال مرتبط