امام صادق علیه السلام هنگامى که از غسل زیارت فارغ می‌شد، این دعا را می‌خواند:
۰.اللّهُمَّ اجعَلهُ لى نوراً وَ طَهوراً، وَ حِرزاً وَ كافِیاً مِن كُلِّ داءٍ وَ
۰.خدایا! آن را برایم نور و پاک کننده و نگه دارنده و کفایت کننده از هر بیمارى
۰.سَقَمٍ، وَ مِن كُلِّ آفَةٍ وَ عاهَةٍ، وَ طَهِّر بِهِ قَلبى وَ جَوارِحی، وَ عِظامى
۰.و ناسلامتى، و از هر آفت و آسیبى، قرار ده و با آن، دلم و اندامم را و استخوان
۰.وَ لَحمى وَ دَمى، وَ شَعرى وَ بَشَرى، وَ مُخّى وَ عَصَبى، وَ ما أقَلَّتِ
۰.و گوشت و خون و مو و پوست و مغز و عصبم را، و نیز هر چه را که
۰.الأَرضُ مِنّى، وَ اجعَلهُ لى شاهِداً یَومَ القِیامَةِ، یَومَ حاجَتى
۰.زمین از من بر دوش می‌کشد، پاکیزه کن و آن را گواه من در روز قیامت، روز نیاز
۰.وَ فَقرى وَ فاقَتى.۱
۰.و نادارى و بینوایی‌ام، قرار ده.
دوم: ایستادن بر آستانه حرم و دعا کردن و اجازه ورود خواستن با استفاده از عباراتى که در احادیث، آمده است. اگر احساس خشوع و رقّت در دل زائر پیدا شد، وارد شود، و گر نه، بهتر است که درنگ کند و هر گاه چنین حالتى پیدا کرد، وارد شود؛ زیرا مهم‌ترین هدف، حضور قلب است تا بتواند از رحمت نازل شده از سوى پروردگار، برخوردار گردد.
صاحب المزار الکبیر از عالم شریف و بزرگوار، ابو المکارم حمزة بن على بن زُهره، نقل می‌کند که:
هنگامى که زیارت هر یک از امامان علیهم السلام را اراده کردى، بر درگاهش
