درآمد

واژه «زیارت»، از ریشه «زَور» به معناى میل کردن به چیزى و روىگردانى از چیز دیگر است. از این رو، دیدارهایى که داراى این ویژگى باشند، «زیارت» نامیده می‌شوند.^۱

گفتنى است که معناى عرفى «زیارت»، ریشه در اصل لغوى آن، یعنى میل و عدول دارد. بنا بر این، مفهوم واژه «زیارت»، با معناى واژه‌هایی مانند: «رؤیت»، «مشاهده» و «إبصار»، متفاوت است؛ زیرا در این واژه‌ها، تنها مفهوم دیدار حضورى منظور است؛ ولى در واژه «زیارت»، افزون بر دیدار، میل و محبّت و اُنس زائر با زیارت شونده و اِکرام و تعظیم او نیز گنجیده است.

ریشه‌یابی زیارت در فطرت

انسان، ذاتاً موجودى اجتماعى است که با همنوع خود، اُنس و پیوند می‌گیرد. از این رو، دیدار همراه با میل و محبّت انسان‌ها با یکدیگر، ریشه در فطرت آن‌ها دارد و زیارت، در واقع، تأمین‌کننده بخشى از نیازهاى فطرى انسان است.

این نیاز فطرى، پس از مرگِ محبوب انسان نیز ادامه دارد، هر چند که به طور طبیعی از شدّت آن، کاسته می‌گردد. به دلیل همین نیاز