اختصاصى براى خود قائل نمى‏شد . اين كار فروتنانه را در دنياى امروز مى‏توان به استفاده از وسيله حمل و نقل ارزان‏قيمت ـ و نه گران‏قيمت و اختصاصى ـ مانند نمود كه ماشين‏هاى ديگر آنها را همراهى نمى‏كنند و از سوار كردن ديگران نيز خوددارى نمى‏ورزند ؛ شيوه‏اى فروتنانه كه متكبّران از آن ، سر باز مى‏زنند و سوار بر خودروهايى تك‏سرنشين ، مغرور و بى اعتنا به ره‏گذران پياده ، به راه خود مى‏روند .

گفتنى است گاه مسائلى مانند ويژگى راه ، حفظ جان خود و يا تأمين امنيت خانواده و همراهان ، ايجاب مى‏كند وسيله‏اى مناسب برگزيد و يا به هنگام احساس خطر ، از سوار كردن افرادى امتناع نمود و حتّى براى محافظت از مقامات قضايى و امنيتى و سياسى ، خودروها و محافظانى همراه كرد . رفتار فرد و نياز زمانه ، تفاوت دو رويكرد متكبّرانه و حفاظتى را نشان مى‏دهد .

تبيين فروتنى پيامبر صلى اللّه‏ عليه و آله در سوارى^۱

پادشاهان ، دولت‏مردان و ثروتمندان پيشين به هنگام انتقال به اين سو و آن سو ، گاه از تخت روان استفاده مى‏كردند ، گاه در كالسكه مى‏نشستند و كسى ديگر رانندگى آن را به عهده مى‏گرفت و گاه بر اسب‏هاى گران‏قيمت سوار مى‏شدند ، بى آن كه كسى از مردم معمولى يا حتّى يارانشان را در كنار خود جاى دهند . آنان همچنين افرادى را جدا از خود و سوار بر اسب‏هاى تيزرو براى ايجاد هيمنه و كبكبه ملازم خود مى‏نمودند و بدين ترتيب قدرت و شوكت خود را به رخ مردم مى‏كشيدند و در ايشان حسّ احترام يا ترس و هراس مى‏آفريدند . در دنياى كنونى نيز دولت‏مردان و صاحبان مال و مقام ، سوار ماشين‏هايى گران‏بها مى‏شوند و بى آن كه كسى از ديگر مسافران و رهروان را در كنار خود بنشانند ، ماشين و افرادى ديگر را ملازم ركاب خود مى‏سازند .

امّا پيامبر اكرم صلى اللّه‏ عليه و آله بى آن كه بر تخت روان و كالسكه بنشيند يا كسى را ملازم ركاب خود كند و يا حتّى از مركب‏هاى گران‏قيمت استفاده نمايد ، ساده و بى آلايش بر استر و درازگوشِ با پالان يا بى‏پالان مى‏نشست و بى آن كه به تشريفات و تجمّلات بينديشد ، گاه شخصى ديگر را نيز در پشت خود مى‏نشاند و هيچ