۳۷۸.السيرة النبويّة ، ابن هشام : هر گاه پيامبر خدا صلى اللّه‏ عليه و آله در مجلسى ، مردم را به خداوند متعال فرا مى‏خواند و در آن ، قرآن تلاوت مى‏نمود و قريش را از آنچه بر امّت‏هاى پيشين رفته ، بر حذر مى‏داشت و از آن مجلس بر مى‏خاست ، نضر بن حارث بن علقمة بن كلدة بن عبد مناف بن عبد الدار بن قُصَى ، در آن مجلس ، به جاى پيامبر صلى اللّه‏ عليه و آله مى‏نشست و براى مردم ، قصّه رستم پهلوان و اسفنديار و پادشاهان فارس را بازگو مى‏كرد و آن گاه مى‏گفت : به خدا سوگند ، محمّد بهتر از من حكايت نمى‏كند و حكايت او ، جز افسانه‏هاى پيشينيان نيست . آنها را براى خود نوشته ، همان طور كه من آنها را نوشته‏ام .
پس خداوند ، در باره او اين آيات را فرو فرستاد : «و گفتند : افسانه‏هاى پيشينيان است كه آنها را براى خود نوشته و صبح و شام ، بر او املا مى‏شوند . بگو : آن را كسى نازل كرده كه رازِ نهان را در آسمان‏ها و زمين مى‏داند ، و هموست كه بسى آمرزنده و مهربان است» ، و نيز در باره او فرو فرستاد : «هر گاه ، آيات ما بر او تلاوت شد ، گفت : افسانه‏هاى پيشينيان است» ، و نيز در باره او نازل كرد : «واى بر هر دروغ‏باف گناه‏پيشه‏اى كه آيات خدا را كه براى او خوانده مى‏شود ، مى‏شنود و باز به حال تكبّر، چنان كه گويى آن را نشنيده است، سماجت مى‏ورزد . پس، او را از عذابى پُردرد ، خبر بده» ، «گويى گوش‏هايش سنگين است . او را به عذابى دردناك خبر بده» .

۳۷۸.السيرة النّبويّة لابن هشام : النَّضرُ بنُ الحارِثِ بنِ عَلقَمَةَ ^۱بنِ كَلدَةَ بنِ عَبدِ مَنافِ بنِ عَبدِ الدّارِ بنِ قُصَيٍّ ، كانَ إذا جَلَسَ رَسولُ اللّهِ صلى اللّه عليه و آله مَجلِسا فَدَعا فيهِ إلَى اللّهِ تَعالى وتَلا فيهِ القُرآنَ ، وحَذَّرَ فيهِ قُرَيشا ما أصابَ الاُمَمَ الخالِيَةَ ، خَلَفَهُ في مَجلِسِهِ إذا قام ، فَحَدَّثَهُم عَن رُستَمَ السّنديدِ ^۲ ، وعَن إسفَندِيارَ ومُلوكِ فارِسَ ، ثُمَّ يَقولُ : وَاللّهِ ، ما مُحَمَّدٌ بِأحسَنَ حَديثا مِنّي ، وما حَديثُهُ إلاّ أساطيرُ الأَوَّلينَ ، اِكتَتَبَها كَمَا اكتَتَبتُها .
فَأَنزَلَ اللّهُ فيهِ : « وَ قَالُواْ أَسَـطِيرُ الْأَوَّلِينَ اكْتَتَبَهَا فَهِىَ تُمْلَى عَلَيْهِ بُكْرَةً وَ أَصِيلاً * قُلْ أَنزَلَهُ الَّذِى يَعْلَمُ السِّرَّ فِى السَّمَـوَ تِ وَ الْأَرْضِ إِنَّهُ كَانَ غَفُورًا رَّحِيمًا »^۳.
ونَزَلَ فيهِ : « إِذَا تُتْلَى عَلَيْهِ ءَايَـتُنَا قَالَ أَسَـطِيرُ الْأَوَّلِينَ »^۴.
ونَزَلَ فيهِ : « وَيْلٌ لِّكُلِّ أَفَّاكٍ أَثِيمٍ * يَسْمَعُ ءَايَـتِ اللَّهِ تُتْلَى عَلَيْهِ ثُمَّ يُصِرُّ مُسْتَكْبِرًا كَأَن لَّمْ يَسْمَعْهَا فَبَشِّرْهُ بِعَذَابٍ أَلِيمٍ »^۵، « كَأَنَّ فِى أُذُنَيْهِ وَقْرًا فَبَشِّرْهُ بِعَذَابٍ أَلِيمٍ »^۶.^۷