۳۵۹.الشفا بتعريف حقوق المصطفى ـ به نقل از عايشه ، در توصيف زهد و شكيبايى پيامبر خدا صلى اللّه‏ عليه و آله ـ : من از آنچه در پيامبر مى‏ديدم ، دلم مى‏سوخت و مى‏گريستم و بر شكم گرسنه [و به پشت چسبيده‏اش] دست مى‏كشيدم و مى‏گفتم : جانم فدايت ! اى كاش از دنيا اندازه خوراكت بهره‏مند مى‏شدى !
پس مى‏فرمود : «اى عايشه ! مرا با دنيا چه كار؟! برادرانم از پيامبران اولوا العزم ، بر دشوارى‏هايى سخت‏تر از اين ، شكيبايى كردند و بر همين حال ، زندگى‏شان را به پايان بردند و به بارگاه پروردگارشان وارد شدند ، و خداوند ، بازگشتشان را گرامى داشت و پاداششان را كامل پرداخت . من شرم دارم كه در اثر رفاه‏طلبى در زندگى‏ام ، در روز قيامت ، مقامى فروتر از آنان بيابم ، و هيچ چيزى در نظرم، محبوب‏تر از ملحق شدن به برادران و دوستانم نيست» .
پيامبر صلى اللّه‏ عليه و آله پس از آن ، ماهى ديگر را به پايان نرساند و از دنيا رحلت نمود .

۳۶۰.صحيح البخارى ـ به نقل از عبد اللّه‏ ـ : در نبرد حنين ، پيامبر صلى اللّه‏ عليه و آله سهم بيشترى به برخى افراد داد . به اقرع بن حابس ، صد شتر داد و همين مقدار به عيينه داد و به برخى بزرگان عرب آن روز ، بيشتر از سهمشان داد . مردى گفت : به خدا سوگند ، در اين تقسيم ، عدالت رعايت نشده و براى خدا نبوده است . گفتم : به خدا سوگند ، به پيامبر خبر مى‏دهم . و نزد پيامبر صلى اللّه‏ عليه و آله رفتم و باخبرش كردم . فرمود : «اگر خدا و پيامبرش عدالت نورزند ، پس چه كسى عدالت بورزد ؟ ! خداوند، موسى را رحمت كند كه بيش از اين، آزار ديد و شكيب ورزيد !» .

۳۵۹.الشفا بتعريف حقوق المصطفى عن عائشةـ في زُهدِ رَسولِ اللّهِ صلى اللّه عليه و آله وصَبرِهِ ـ : ولَقَد كُنتُ أبكي لَهُ رَحمَةً مِمّا أرى بِهِ ، وأَمسَحُ بِيَدي عَلى بَطنِهِ مِمّا بِهِ مِنَ الجوعِ ، وأَقولُ : نَفسي لَكَ الفِداءُ ، لَو تَبَلَّغتَ مِنَ الدُّنيا بِما يَقوتُكَ !
فَيَقولُ : يا عائِشَةُ ، ما لي ولِلدُّنيا ؟ ! إخواني مِن اُولِي العَزمِ مِنَ الرُّسُلِ صَبَروا عَلى ما هُوَ أشَدُّ مِن هذا ، فَمَضَوا عَلى حالِهِم ، فَقَدِموا عَلى رَبِّهِم ، فَأَكرَمَ مَآبَهُم ، وأَجزَلَ ثَوابَهُم . فَأَجِدُني أستَحي إن تَرَفَّهتُ في مَعيشَتي أن يَقصُرَ بي غَدا دونَهُم ، وما مِن شَيءٍ هُوَ أحَبُّ إلَيَّ مِنَ اللُّحوقِ بِإِخواني وأَخِلاّئي .
قالَت : فَما أقامَ بَعدُ إلاّ شَهرا حَتّى تُوُفِّيَ صلى اللّه عليه و آله .^۱

۳۶۰.صحيح البخاري عن عبداللّه‏ : لَمّا كانَ يَومُ حُنَينٍ آثَرَ النَّبِيُّ صلى اللّه عليه و آله اُناسا فِي القِسمَةِ ، فَأَعطَى الأَقرَعَ بنَ حابِسٍ مِئَةً مِنَ الإِبِلِ ، وأَعطى عُيَينَةَ مِثلَ ذلِكَ ، وأَعطى اُناسا مِن أشرافِ العَرَبِ فَآثَرَهُم يَومَئِذٍ فِي القِسمَةِ ، فَقالَ رَجُلٌ : وَاللّهِ ، إنَّ هذِهِ القِسمَةَ ما عَدَلَ فيها وما اُريدَ بِها وَجهُ اللّهِ ! فَقُلتُ : وَاللّهِ ، لاَُخبِرَنَّ النَّبِيَّ صلى اللّه عليه و آله . فَأَتَيتُهُ فَأَخبَرتُهُ ، فَقالَ :
فَمَن يَعدِلُ إذا لَم يَعدِلِ اللّهُ ورَسولُهُ ؟ ! رَحِمَ اللّهُ موسى ، قَد اُوذِيَ بِأكثَرَ مِن هذا فَصَبَرَ .^۲