۳۴۹.امام على عليه السلام : پيامبر خدا صلى اللّه‏ عليه و آله پس از آن كه از جانب پروردگارش به او نويد بهشت داده شده بود ، باز [در نماز و عبادت ،] خود را به رنج مى‏افكنْد ؛ چرا كه خداوند عز و جل به او فرموده بود : «خانواده خود را به نماز ، فرمان ده و خود بر آن ، پاى بفشار» . از اين رو ، پيامبر صلى اللّه‏ عليه و آله خانواده‏اش را به نماز خواندن فرمان مى‏داد و خود نيز بر آن ، پافشارى مى‏كرد .

۳۵۰.امام على عليهما السلام ـ در باره سكوت پيامبر خدا صلى اللّه‏ عليه و آله ـ : به خاطر چهار چيز سكوت مى‏كرد : بردبارى ، احتياط ، ساماندهى و انديشيدن ... ، و بردبارى و شكيبايى در او گرد آمده بود، به گونه‏اى كه هيچ چيزى او را به خشم نمى‏آورد و از جايش نمى‏كند .

۳۵۱.امام على عليه السلام ـ در خطبه نماز جمعه ـ : گواهى مى‏دهيم كه محمّد ، بنده و فرستاده خداوند است ... و او پيام‏هاى پروردگارش را همان گونه كه به او فرمان داده بود ، ابلاغ كرد ... و به خاطر خداوند و براى بندگانش ، با شكيبايى و خالصانه خيرخواهى نمود .

۳۴۹.الإمام عليّ عليه السلام : كانَ رَسولُ اللّهِ صلى اللّه عليه و آله مُنصِبا لِنَفسِهِ بَعدَ البُشرى لَهُ بِالجَنَّةِ مِن رَبِّهِ ، فَقالَ عزّ و جلّ : « وَ أْمُرْ أَهْلَكَ بِالصَّلَوةِ وَ اصْطَبِرْ عَلَيْهَا »^۱ الآيَةَ ، فَكانَ يَأمُرُ بِها أهلَهُ ويُصَبِّرُ عَلَيها نَفسَهُ . ^۲

۳۵۰.عنه عليه السلام ـ في سُكوتِ رَسولِ اللّهِ صلى اللّه عليه و آله ـ : كانَ سُكوتُهُ عَلى أربَعٍ : عَلى الحِلمِ وَالحَذَرِ وَالتَّقديرِ وَالتَّفَكُّرِ . . . وجُمِعَ لَهُ الحِلمُ فِي الصَّبرِ ، فَكانَ لا يُغضِبُهُ شَيءٌ ولا يَستَفِزُّهُ . ^۳

۳۵۱.عنه عليه السلام ـ في خُطبَةٍ لَهُ عليه السلام فِي الجُمُعَةِ ـ : نَشهَدُ أنَّ مُحَمَّدا عَبدُهُ ورَسولُهُ . . . فَبَلَّغَ رِسالاتِ رَبِّهِ كَما أمَرَهُ . . . ونَصَحَ لَهُ في عِبادِهِ صابِرا مُحتَسِبا .^۴