«پس در [تبليغ و اجراى] حكم پروردگارت شكيبا [و بااستقامت] باش و از هيچ گنهكار يا ناسپاسى از آنان اطاعت مكن» .
«خانواده خود را به نماز فرمان ده و خود بر آن پاى بفشار» .
ر . ك :يونس : آيه ۱۰۹ ، هود : آيه ۴۹ و ۱۱۵ ، حجر : آيه ۹۷ ـ ۹۸ ، نحل : آيه ۱۲۷ ، طور : آيه ۴۸ ، قلم : آيه ۴۸ .
حديث
۳۴۱.الكافى ـ به نقل از حفص بن غياث ـ : امام صادق عليه السلام فرمود : «اى حفص ! هر كه شكيبايى كند ، اندكى شكيبايى كرده است و هر كه ناشكيبايى كند ، اندكى ناشكيبى كرده است» .
سپس فرمود : «در همه كارهايت شكيبا باش ؛ چرا كه خداوند عز و جل محمّد صلى اللّه عليه و آله را به پيامبرى فرستاد و او را به شكيبايى و نرمخويى فرمان داد و فرمود : «بر آنچه مىگويند ، شكيبا باش و از آنان ، به گونهاى شايسته ، دورى كن و مرا با تكذيب كنندگانِ توانگر [و كامروا] وا گذار» . نيز خداوند ـ تبارك و تعالى ـ فرمود : «نيكى با بدى يكسان نيست . [بدى را] به آنچه نيكوتر است ، دفع كن . آن گاه ، كسى كه ميان تو و او دشمنى است ، گويى دوستى يكدل مىگردد . و اين [خصلت] را جز كسانى كه شكيبا بودهاند ، نمىيابند و آن را جز صاحب بهرهاى بزرگ ، نخواهد يافت» .
پس پيامبر خدا صلى اللّه عليه و آله شكيبايى كرد، تا آن كه به او نسبتهاى نارواى بزرگ دادند و تهمتها زدند ، چندان كه به تنگ آمد و خداوند عز و جل اين آيات را فرو فرستاد : «و ما مىدانيم كه سينهات از آنچه مىگويند ، تنگ مىشود . پس پروردگارت را حمد و تسبيح گوى و از سجده كنندگان باش» ، و همچنان تكذيبش كردند و به او تهمت زدند و پيامبر صلى اللّه عليه و آله اندوهگين شد . باز خداوند عز و جل اين آيات را فرو فرستاد كه : «بى گمان، ما مىدانيم كه آنچه مىگويند ، تو را اندوهگين مىسازد . آنها تو را تكذيب نمىكنند ؛ بلكه ستمگران ، در حقيقت ، آيات خدا را انكار مىكنند . پيش از تو نيز پيامبرانى تكذيب شدند و آنان بر تكذيب و آزارى كه ديدند ، شكيبايى ورزيدند تا آن كه يارىِ ما آنان را در رسيد» .
پس پيامبر صلى اللّه عليه و آله خويشتن را به شكيبايى وا داشت ؛ ولى مردم، [گستاخى را] از حد گذراندند و چون پيامبر صلى اللّه عليه و آله از خداوند ـ تبارك و تعالى ـ ياد كرد ، به تكذيبش پرداختند . پس پيامبر صلى اللّه عليه و آله فرمود : "در باره خودم و خانوادهام و آبرويم ، شكيبايى كردم ؛ امّا تحمّل شنيدنِ بدگويى از خدايم را ندارم" . پس خداوند عز و جل اين آيه را فرو فرستاد كه : «ما آسمانها و زمين و آنچه را ميان آنهاست ، در شش روز آفريديم و هيچ خستگىاى به ما نرسيد . پس بر آنچه مىگويند ، شكيبا باش» . پس پيامبر صلى اللّه عليه و آله در همه احوالش شكيبايى نمود .
سپس به ايشان به وجود پيشوايانى از خاندانش ، مژده داده شد كه به شكيبا بودن وصف شدند ، و خداوند ـ تبارك و تعالى ـ فرمود : «و از آنان ، پيشوايانى قرار داديم كه به فرمان ما هدايت مىكردند ، از آن رو كه شكيبايى ورزيدند و به آيات ما يقين داشتند» . اين جا بود كه پيامبر صلى اللّه عليه و آله فرمود : "شكيبايى براى ايمان، همانند سر براى تن است " و خداى عز و جل از اين شكيبايى او سپاسگزارى [و قدردانى] كرد و اين [آيه ]را فرو فرستاد: «و به پاس آن كه شكيبايى كردند ، وعده نيكوى پروردگارت به فرزندان اسرائيل تحقّق يافت و آنچه را فرعون و قومش ساخته و افراشته بودند، ويران كرديم» . پيامبر صلى اللّه عليه و آله فرمود : "اين ، نويدى است و انتقامى" . پس خداى عز و جل جنگ با مشركان را به او اجازه داد و اين آيه را فرو فرستاد : «مشركان را بكشيد، هر كجا كه يافتيدشان ، و آنان را دستگير كنيد و به محاصرهشان درآوريد و در هر كمينگاهى به كمين آنان بنشينيد» و «هر كجا بر ايشان دست يافتيد، آنان را بكشيد» . پس خداوند، آنها را به دست پيامبر خدا صلى اللّه عليه و آله و دوستانش كشت و [اين را ]پاداش شكيبايى او [در همين دنيا] قرار داد ، علاوه بر پاداشى كه براى آخرتش اندوخت . بنا بر اين ، هر كه شكيبايى كند و به حساب خدا گذارد ، از دنيا نمىرود تا آن كه خداوند، او را در باره دشمنانش شاد مىكند ، علاوه بر پاداشى كه براى آخرت او مىاندوزد».
