۳۱۰.المستدرك على الصحيحين ـ به نقل از عايشه ـ : نزد پيامبر خدا صلى اللّه‏ عليه و آله ، چيزى منفورتر از دروغ نبود و از هر كس دروغى ، هر چند كوچك مى‏شنيد ، مِهرِ او را از دل خود بيرون مى‏كرد ، تا زمانى كه آن فرد از آن، توبه مى‏كرد .

۳۱۱.التمهيد ، ابن عبد البر ـ به نقل از عايشه ـ : پيامبر صلى اللّه‏ عليه و آله هر گاه مى‏فهميد يكى از اعضاى خانواده‏اش دروغى گفته است ، از او دورى مى‏كرد تا توبه كند .

۳۱۲. امام على عليه السلام : هر گاه كسى نزد پيامبر خدا صلى اللّه‏ عليه و آله دروغى مى‏گفت ، پيامبر صلى اللّه‏ عليه و آله لبخندى مى‏زد و مى‏فرمود : «او يك حرفى مى‏زند !» .

ر . ك : ج ۴ ص ۴۱۵ (سيره پيامبر صلى اللّه‏ عليه و آله در نهى از منكر / بازداشتن از دروغ گفتن) .

۳۱۰.المستدرك على الصحيحين عن عائشة : ما كانَ شَيءٌ أبغَضَ إلى رَسولِ اللّهِ صلى اللّه عليه و آله مِنَ الكَذِبِ ، وما جَرَّبَهُ رَسولُ اللّهِ صلى اللّه عليه و آله مِن أحَدٍ ـ وإن قَلَّ ـ فَيَخرُجُ لَهُ مِن نَفسِهِ حَتّى يُجَدِّدَ لَهُ تَوبَةً .^۱

۳۱۱.التمهيد لابن عبد البرّ عن عائشة : كانَ رَسولُ اللّهِ صلى اللّه عليه و آله إذَا اطَّلَعَ عَلى أحَدٍ مِن أهلِ بَيتِهِ يَكذِبُ ، لَم يَزَل مُعرِضا عَنهُ حَتّى يُحدِثَ للّهِ تَوبَةً .^۲

۳۱۲.الإمام عليّ عليه السلام : كانَ رَسولُ اللّهِ صلى اللّه عليه و آله إذا كَذَبَ عِندَهُ الرَّجُلُ تَبَسَّمَ ، وقالَ : إنَّهُ لَيَقولُ قَولاً .^۳

راجع : ج ۴ ص ۴۱۴ (سيرة النبيّ صلى اللّه عليه و آله في النهي عن المنكر / النهي عن الكذب) .