آيه « وَ مَا ءَاتَـاكُمُ الرَّسُولُ فَخُذُوهُ وَ مَا نَهَـاكُمْ عَنْهُ فَانتَهُواْ »^۱ناظر به همين نكته است و به روشنى اثبات مى‏كند كه ما نيازى به پرس و جو از آنچه پيامبر صلى اللّه‏ عليه و آله به ما مى‏فرمايد ، نداريم و آنچه مى‏فرمايد ، چه سخن مستقيم خدا باشد و چه سخن خويش ، به دليل تفويض تشريع ، لزوم اخذ و پيروى دارد .

سربلند بيرون مى‏آيد ، مى‏تواند امام و اسوه مردم باشد^۱ و با برخوردارى از عصمت و مصونيت از گناه و خطا ، از سر هوا و هوس سخن نگويد^۲ و هر آنچه بگويد و بفرمايد ، وجوب اخذ و تبعيت داشته باشد .^۳
البته خداوند رحمان به اين تأديب و تربيت ، بسنده ننمود و روح القدس را نيز به عنوان مسدِّد و موفِّق و مؤيِّد ، همراه پيامبر خويش ساخت تا به توفيق و تأييد الهى هيچ گاه نلغزد و خطا نكند و همه جا و همه وقت معصوم و مطهّر باقى بماند .^۴
در اوج اين تأييد و تربيت الهى و آن گاه كه پيامبر اكرم صلى اللّه‏ عليه و آله ، جلوه‏گر ادب زيباى الهى و لايق خطاب الهى « إِنَّكَ لَعَلَى خُلُقٍ عَظِيمٍ »^۵گشت ،^۶ خداوند ، عطايى ديگر به او نمود و بر بار مسئوليتش افزود . خداى منّان ، صلاحيت فهم و ادراك مسائل جهان هستى و پى بردن به راه حلّ آنها را در پيامبر صلى اللّه‏ عليه و آله به كمال رساند و شيوه برقرارى ارتباط با همگان و مهارت‏هاى ويژه اداره يك جامعه دينى را در او به جلوه درآورد ،^۷. و آن گاه كه او را به عنوان رازدار و آگاه از علم غيب خويش پسنديد ،^۸ قانون‏گذارى در بخشى از حوزه دين پسنديده خويش ، يعنى اسلام را به عهده پيامبر اكرم صلى اللّه‏ عليه و آله نهاد تا امور بندگانش را تدبير كند .^۹برخى نمونه‏هاى اين واگذارى ، در تحريم همه مسكرات (افزون بر خمر) و ارث جد ، قابل ارائه است . ^۱۰ به طور كلّى