مى‏توان گفت كه در اين گونه موارد، امامان عليهم السلام با تطبيق روح سيره نبوى بر مصاديق آن ، الگوى قابل پيروى روزگار خود را ارائه كرده‏اند . براى نمونه، آنان بر پوشيدن لباسى تأكيد داشته‏اند كه علاوه بر رعايت ارزش‏ها و حدود اسلامى ، متناسب با عرف زمانه و هنجارهاى مقبول جامعه باشد و هر آنچه را موجب انگشت‏نما شدن گردد ، لباس شهرت خوانده و از آن نهى نموده‏اند.^۱ در حديثى از امام صادق عليه السلام آمده است :
خَيرُ لِباسِ كُلِّ زَمانٍ لِباسُ أهلِهِ .^۲
بهترين جامه براى هر روزگار ، جامه[ى متعارف] مردم همان زمان است .

بر اين پايه ، در روزگارى كه عموم مردم مى‏توانند از لباس‏هاى خوب و زيبا استفاده كنند ، مؤمنان به بهره‏گيرى از آنها و ديگر مواهب دنيا سزاوارترند ، هر چند هنگامى كه جامعه اسلامى در تنگناى اقتصادى است و توده مردم از امكانات رفاهى لازم برخوردار نيستند ، امام مسلمين بايد زندگى خود را در زمينه‏هاى مختلف و از جمله لباس‏هايى كه مورد استفاده قرار مى‏دهد، همسان با بينواترين افراد جامعه ، تنظيم نمايد، همان طور كه پيامبر خدا صلى اللّه‏ عليه و آله و امام على عليه السلام چنين بودند. البتّه بايد توجّه داشت كه اين، وظيفه اختصاصى پيشوايان عدل است، چنان كه امام على عليه السلام با اين كه در دوران حكومت خويش، از لباس كهنه و وصله‏دار استفاده مى‏نمود، امّا اجازه نمى‏داد ديگران از سبك لباس پوشيدن او ، الگو بگيرند .^۳

وصله بر تن مى‏كرد ، به گونه‏اى كه گاه مورد اعتراض قرار گرفته است ؛^۱ ولى ديگر امامان اهل بيت عليهم السلام ، از لباس‏هاى متعارف عصر خود استفاده مى‏كردند و گاه لباس‏هاى فاخر و گران‏قيمت مى‏پوشيدند .

اين اختلاف رفتار ، به روشنى نشان مى‏دهد كه عنصر زمان در انتخاب جنس لباس و كيفيت پوشيدن آن نقش دارد . بنا بر اين نمى‏توان گفت كه سبك لباس پوشيدن پيامبر صلى اللّه‏ عليه و آله يا امام على عليه السلام يا ساير امامان ، الگوى انتخاب لباس براى همه جوامع و در همه دوران‏هاست ؛ بلكه بايد روح حاكم بر سيره نبوى و اهل بيت عليهم السلام را در سبك لباس پوشيدن يافت تا بتوان در همه زمان‏ها و مكان‏ها از آن الگو گرفت .

خوش‏بختانه اين نكته در سخن امام صادق عليه السلام بيان شده است ، آن جا كه سفيان ثورى^۲ جامه فاخر را بر تن امام عليه السلام تاب نياورد و آن را متفاوت از پوشش پدران و نياكان ايشان پنداشت . امام عليه السلام در پاسخ فرمود :
يا ثَورىُّ ! كانَ ذلِكَ زَمانَ افتِقارٍ وَ إقتارٍ ، وَ كانوا يَعمَلونَ عَلى قَدرِ إقتارِهِ وَ افتِقارِهِ ، وَ هذا زَمانٌ قَد أسبَلَ كُلُّ شَى‏ءٍ عَزالِيَهُ .^۳
اى ثورى ! آن روزگار ، زمانه فقر و تنگ‏دستى بود و آنان به فراخور آن تنگنا و فقر، عمل مى‏كردند ؛ ولى امروز ، روزگارى است كه همه چيز به وفور يافت مى‏شود .

در احاديثى ديگر نيز با بيان‏هاى گوناگون، بر اين معنا تأكيد گرديده است .^۴