سخن مترجم

نوشته پيش رو، پرتوى از رفتار والاترين آفريده هستى را مى‏نماياند؛ انسانى كه خالق بزرگ خلقت، خُلق و خوى او را به عظمت ياد نمود؛ پيامبرى كه نماد رحمت خدا و نمود حكمت او بود؛ دُرّ يتيم آفرينش كه فرزندانش را پدرى مهربان، همسرانش را شويى پشتيبان، ياران و همراهانش را دوستى جانان، امّتش را رهبرى جاويدان و براى خدايش، جلوه ناب ايمان بود؛ فردى كه گفتارش، شاهد هميشگى صداقت ، و رفتارش، بيّنه معجزآساى رسالتش بود. دل‏داده خدا بود و دلبر آدميان. روح قدسى‏اش ، همدم فرشتگان و پيكر خاكى‏اش، تاب‏آور جفاى دشمنان بود، از مشركان و كافران تا منافقان و نامسلمانان. همه را از فرهيختگان فرزانه تا بيابان‏گردان از تمدّن بيگانه، با لبخندش جذب، با زبانش خرسند و با رفتارش پيرو مى‏كرد . اندرز و حكمت و جدل، مرهم‏هايى در دستان او براى درمان دورافتادگان از راه راست خدا بود. گاه كه بيمارى بيمارانش سخت و ژرف بود، از تيغ براى داغ نهادن و جرّاحى بهره مى‏جست و چه بسيار خود را در اين راه به رنج و مشقّت افكند. دنيا با همه رنگ‏هايش برايش جلوه‏اى نداشت؛ زيرا رنگ خدا را به زندگى‏اش زده بود «وَ مَنْ أَحْسَنُ مِنَ اللَّهِ صِبْغَةً؟» . او به راستى ، محمّد (ستوده) بود.

آنچه مى‏خوانيد، شمردن ستاره‏هايى انبوه و پرشمار را مى‏ماند كه در آسمانى صاف و بى‏غبار طلوع كرده‏اند؛ اثرى برگرفته از متون كهن و معتبر كه با زبانى متفاوت و قرن‏ها پيش از ما نوشته و روايت شده‏اند؛ روايت‏هايى با واژه‏هاى