۱۳۵۳.امام صادق عليه‏السلام: امير مؤمنان عليه‏السلام در صحن ميان مسجد و خانه‏ها[ى كوفه] با چند تن از يارانش نشسته بود كه كاسه فالوده‏اى در طبق برايش هديه آوردند. امام عليه‏السلام به يارانش فرمود: «دست‏هايتان را [به سوى آن]دراز كنيد» و آنها دست‏هايشان را به سوى آن دراز كردند. او نيز دستش را به سوى آن دراز كرد و سپس جمع كرد. گفتند: اى امير مؤمنان ! به ما فرمان دادى كه دست‏هايمان را دراز كنيم و ما نيز آنها را دراز كرديم و شما نيز دستت را دراز كردى و سپس جمع نمودى ! فرمود: «يادم آمد كه پيامبر خدا صلى‏الله‏عليه‏و‏آله چنين خوراكى را نخورد و من نيز خوش ندارم كه بخورم».

ر. ك: ص ۴۴۹ ح ۱۲۶۰ وح ۱۲۶۱

و ج ۱ ص ۴۴۷ ح ۵۰۳.

و ـ شبيه شدن به مستكبران و نازپروردگان

۱۳۵۴.امام صادق عليه‏السلام: پيامبر خدا صلى‏الله‏عليه‏و‏آله از زمانى كه خداوند، او را مبعوث كرد، هرگز در حال تكيه دادن غذا نخورد و خوش نمى‏داشت كه مانند پادشاهان باشد ؛ ولى ما نمى‏توانيم چنين كنيم.

۱۳۵۵.كتاب من لا يحضره الفقيهـ به نقل از عمر بن ابى شعبه ـ: امام صادق عليه‏السلام را ديدم كه در حال تكيه دادن، غذا مى‏خورد. سپس از پيامبر خدا صلى‏الله‏عليه‏و‏آله ياد كرد و فرمود: «ايشان تا زمانى كه از دنيا رفت، هرگز در حال تكيه دادن، غذا نخورد».

ر. ك: ج ۳ ص ۶۲ (تبيين چگونگىِ غذا خوردن پيامبر صلى‏الله‏عليه‏و‏آله)

و ج ۱ ص ۴۴۳ (فروتنى پيامبر صلى‏الله‏عليه‏و‏آله / فروتنى در خوردن و آشاميدن).

ز ـ اسراف كردن

۱۳۵۶.امام صادق عليه‏السلام: پيامبر خدا صلى‏الله‏عليه‏و‏آله بر عايشه وارد شد. پاره‏اى نان را ديد كه نزديك بود لگدش كند. آن را برداشت و خورد و سپس فرمود: «اى حميرا ! با نعمت‏هايى كه خداى عز و جل به تو بخشيده، نيكو همسايه‏دارى كن كه اگر نعمت‏ها از قومى كوچ كنند، به اين زودى‏ها بر نمى‏گردند».

۱۳۵۳.الإمام الصادق عليه‏السلام: بَينا أميرُ المُؤمِنينَ عليه‏السلام فِي الرَّحبَةِ في نَفَرٍ مِن أصحابِهِ، إذ اُهدِيَ لَهُ طَستُ خِوانِ فالوذَجٍ^۱، فَقالَ لِأصحابِهِ: مُدّوا أيدِيَكُم، فَمَدّوا أيدِيَهُم، ومَدَّ يَدَهُ، ثُمَّ قَبَضَها، فَقالوا: يا أميرَالمُؤمِنينَ، أمَرتَنا أن نَمُدَّ أيدِيَنا فَمَدَدناها، ومَدَدتَ يَدَكَ ثُمَّ قَبَضتَها ! فَقالَ: إنّي ذَكَرتُ أنَّ رَسولَ اللّهِ صلى‏الله‏عليه‏و‏آله لَم يَأكُلهُ فَكرِهتُ أكلَهُ.^۲

راجع: ص ۴۴۸ ح ۱۲۶۰ وح ۱۲۶۱

و ج ۱ ص ۴۴۶ ح ۵۰۳.

و ـ التَّشَبُّهُ بِالمُستَكبِرينَ وَالمُترَفينَ

۱۳۵۴.الإمام الصادق عليه‏السلام: ما أكَلَ نَبِيُّ اللّهِ صلى‏الله‏عليه‏و‏آله وهُوَ مُتَّكِئٌ مُنذُ بَعَثَهُ اللّهُ عز و جل، وكانَ يَكرَهُ أن يَتَشَبَّهَ بِالمُلوكِ، ونَحنُ لا نَستَطيعُ أن نَفعَلَ.^۳

۱۳۵۵.كتاب من لا يحضره الفقيه عن عمر بن أبي شعبة: رَأَيتُ أبا عَبدِ اللّهِ عليه‏السلام يَأكُلُ مُتَّكِئا، ثُمَّ ذَكَرَ رَسولَ اللّهِ صلى‏الله‏عليه‏و‏آله، فَقالَ: ما أكَلَ مُتَّكِئا حَتّى ماتَ.^۴

راجع: ج ۱ ص ۴۴۲ (تواضع النبيّ صلى‏الله‏عليه‏و‏آله / تواضعه في الأكل والشرب).

ز ـ الإِسرافُ

۱۳۵۶.الإمام الصادق عليه‏السلام: دَخَلَ رَسولُ اللّهِ صلى‏الله‏عليه‏و‏آله عَلى عائِشَةَ فَرَأى كِسرَةً كادَ أن يَطَأَها، فَأَخَذَها فَأَكَلَها، ثُمَّ قالَ: يا حُمَيراءُ، أكرِمي جِوارَ نِعَمِ اللّهِ عز و جل عَلَيكِ، فَإِنَّها لَم تَنفِر مِن قَومٍ فَكادَت تَعودُ إلَيهِم.^۵