ميان ماجراى حديبيّه و عمره قضا و به اميد تحقّق وعده الهى ـ پيامبر صلى‏الله‏عليه‏و‏آله موهايشان را فرو هشته و به احتمال فراوان ـ و به صورت طبيعى در اواخر اين دوره ـ مويشان از لاله گوششان فرا رفته و تا شانه‏هايشان رسيده است. از اين رو، پيامبر اكرم صلى‏الله‏عليه‏و‏آله براى آن كه مويشان به صورتشان نريزد، آن را مى‏بافتند و چون گشوده مى‏شد، فرق باز مى‏نمودند.^۱

به فرق گشودن داشته باشد.

احاديث شيعه بر امر اوّل اتّفاق نظر دارند ؛^۱ امّا احاديث اهل سنّت، دو دسته اند: روايت ابو داوود و ابن ماجه و ابن حنبل از عايشه، مشابه احاديث شيعى اند ؛^۲ امّا روايت بخارى و مسلم و برخى ديگر از محدّثان اهل سنّت از اَنَس و نيز روايت ابن حنبل از ابو رمثه مى‏گويند: موى پيامبر صلى‏الله‏عليه‏و‏آله تا روى شانه‏هاى مباركشان مى‏رسيد.^۳

برخى منابعِ هر دو دسته اين احاديث، نزد اهل سنّت معتبرند، هرچند روايت بخارى نزد آنان مقبول‏تر است ؛ امّا نزد ما، روايت عايشه به دليل همسانى با احاديث شيعه، مقدّم است. از اين رو نمى‏توان بلندى موى پيامبر صلى‏الله‏عليه‏و‏آله را تا روى شانه دانست، بويژه اين كه بلندى متعارف موى مردان و بويژه پيامبران، تا روى گوش است و نه تا روى شانه.^۴

در باره حد و اندازه موى جلوى سر پيامبر صلى‏الله‏عليه‏و‏آله نيز بيشتر احاديث شيعى بر اين امر اتّفاق دارند كه به اندازه‏اى نبوده كه به فرق باز كردن نياز داشته باشد و تنها استثنا، فاصله زمانى صلح حديبيّه تا عمره قضاست كه حديث كلينى از ابو بصير از امام صادق عليه‏السلام بِدان اشاره كرده است.^۵ اين حديث، فرق باز كردن را سيره و عادت پيامبر صلى‏الله‏عليه‏و‏آله ندانسته است ؛ امّا وقوع آن را براى مدّتى نه چندان طولانى و به گونه استثنا پذيرفته است.

اين معنا مى‏تواند همه احاديث شيعه و اهل سنّت را در اين باب با هم جمع كند ؛ يعنى مى‏توانيم چنين بگوييم كه موى پيامبر صلى‏الله‏عليه‏و‏آله آن اندازه بلند نبوده كه از پشت به شانه بريزد و از جلو به فرق باز كردن نياز داشته باشد ؛ امّا براى چند ماه ـ در فاصله