۱۱۲۷.مسند ابن حنبلـ به نقل از ابو رمثه ـ: موى پيامبر صلى‏الله‏عليه‏و‏آله تا شانه‏ها يا دوش‏هايش مى‏رسيد.

۱۱۲۸.المناقب، ابن شهرآشوب ـ به نقل از اُمّ هانى ـ: پيامبر خدا صلى‏الله‏عليه‏و‏آله را ديدم كه چهار گيسوى بافته شده داشت.^۱

۱۱۲۹. الموطّأـ به نقل از ابن شهاب ـ: پيامبر خدا صلى‏الله‏عليه‏و‏آله براى مدّتى كه خدا مى‏خواست، موى جلوى پيشانى‏اش را رها مى‏كرد و سپس فرق باز مى‏كرد [و به دو سوى سر مى‏ريخت].

۱۱۳۰.الكافىـ به نقل از ايّوب بن هارون ـ: به امام صادق عليه‏السلام گفتم: آيا پيامبر خدا صلى‏الله‏عليه‏و‏آله فرق باز مى‏كرد ؟ فرمود: «نه. موى پيامبر خدا صلى‏الله‏عليه‏و‏آله هنگامى كه بلند مى‏شد، تا نرمه گوشش مى‏رسيد».

۱۱۳۱.الكافىـ به نقل از عمرو بن ثابت ـ: به امام صادق عليه‏السلام گفتم: آنان (اهل سنّت) روايت مى‏كنند كه فرق باز كردن در مو، سنّت است.
فرمود: «سنّت است ؟ !».
گفتم: ادّعا مى‏كنند كه پيامبر صلى‏الله‏عليه‏و‏آله فرق باز كرد.
فرمود: «نه، پيامبر خدا صلى‏الله‏عليه‏و‏آله و نه پيامبران ديگر، مويشان را بلند نمى‏كردند».

۱۱۳۲.الكافىـ به نقل از ابو بصير ـ: به امام صادق عليه‏السلام گفتم: آيا فرق باز كردن، از سنّت است ؟
فرمود: «نه».
گفتم: آيا پيامبر خدا صلى‏الله‏عليه‏و‏آله فرق باز كرد ؟
فرمود: «آرى».
گفتم: چگونه پيامبر خدا صلى‏الله‏عليه‏و‏آله فرق باز كرد؛ ولى از سنّت نيست ؟
فرمود: «هر كس به همان وضعيت پيامبر خدا صلى‏الله‏عليه‏و‏آله دچار شود و مانند پيامبر خدا صلى‏الله‏عليه‏و‏آله فرق باز كند، به سنّت پيامبر خدا صلى‏الله‏عليه‏و‏آله عمل كرده است، و گرنه، نه».گفتم: اين، چگونه است ؟
فرمود: «پيامبر خدا صلى‏الله‏عليه‏و‏آله به عزم حج، مُحرم شده بود و قربانى هم با خود مى‏بُرد كه [مشركان راهش را بستند و]از زيارت كعبه جلو گرفته شد. خداوند، رؤيايى را در عالم خواب به او نشان داد كه خود در كتابش از آن خبر داده و فرموده است: «بى گمان، خداوند، خواب پيامبرش را به حق تحقّق بخشيد [كه در خواب به او نمايانده بود] كه حتما به خواست خدا، ايمن و سرتراشيده و كوتاه‏مو و بى هراس وارد مسجد الحرام مى‏شويد» و پيامبر خدا صلى‏الله‏عليه‏و‏آله مى‏دانست كه خداوند حتما به آنچه نشانش داده است، وفا مى‏كند. از اين رو، همان مويى را كه در حال احرام بر سر داشت، نگاه داشت و آن را به انتظار تراشيدنش در حرم مكّه، جايى كه خدا وعده‏اش را داده بود، كوتاه نكرد [و از اين رو نيازمند فرق باز كردن گشت]، و هنگامى كه آن را تراشيد، ديگر مويش را بلند و فراوان نكرد و پيش از اين واقعه، نيز بلند نكرده بود».

۱۱۲۷.مسند ابن حنبل عن أبي رمثة: كانَ شَعرُهُ صلى‏الله‏عليه‏و‏آله يَبلُغُ كَتِفَيهِ أو مَنكِبَيهِ.^۱

۱۱۲۸.المناقب لابن شهرآشوب عن اُمّ هاني: رَأَيتُ رَسولَ اللّهِ صلى‏الله‏عليه‏و‏آله ذا ضَفائِرَ أربَعٍ^۲.^۳

۱۱۲۹.الموطّأ عن ابن شهاب: سَدَلَ رَسولُ اللّهِ صلى‏الله‏عليه‏و‏آله ناصِيَتَهُ ما شاءَ اللّهُ، ثُمَّ فَرَقَ بَعدَ ذلِكَ.^۴

۱۱۳۰.الكافي عن أيّوب بن هارون عن الإمام الصادق عليه‏السلام، قال: قُلتُ لَهُ: أكانَ رَسولُ اللّهِ صلى‏الله‏عليه‏و‏آله يَفرُقُ شَعرَهُ ؟ قالَ: لا، إنَّ رَسولَ اللّهِ صلى‏الله‏عليه‏و‏آله كانَ إذا طالَ شَعرُهُ كانَ إلى شَحمَةِ اُذُنِهِ.^۵

۱۱۳۱.الكافي عن عمرو بن ثابت عن الإمام الصادق عليه‏السلام: قُلتُ: إنَّهُم يَروونَ أنَّ الفَرقَ مِنَ السُّنَّةِ، قالَ: مِنَ السُّنَّةِ ؟ ! قُلتُ: يَزعُمونَ أنَّ النَّبِيَّ صلى‏الله‏عليه‏و‏آله فَرَقَ. قالَ: ما فَرَقَ النَّبِيُّ صلى‏الله‏عليه‏و‏آله، ولا كانَ الأَنبِياءُ عليهم‏السلام تُمسِكُ الشَّعرَ.^۶

۱۱۳۲.الكافي عن أبي بصير: قُلتُ لِأَبي عَبدِ اللّهِ عليه‏السلام: الفَرقُ مِنَ السُّنَّةِ ؟ قالَ: لا. قُلتُ: فَهَلَ فَرَقَ رَسولُ اللّهِ صلى‏الله‏عليه‏و‏آله ؟ قالَ: نَعَم. قُلتُ: كَيفَ فَرَقَ رَسولُ اللّهِ صلى‏الله‏عليه‏و‏آله ولَيسَ مِنَ السُّنَّةِ ؟ قالَ: مَن أصابَهُ ما أصابَ رَسولَ اللّهِ صلى‏الله‏عليه‏و‏آله يَفرُقُ كَما فَرَقَ رَسولُ اللّهِ صلى‏الله‏عليه‏و‏آله، فَقَد أصابَ سُنَّةَ رَسولِ اللّهِ صلى‏الله‏عليه‏و‏آله، وإلاّ فَلا.
قُلتُ لَهُ: كَيفَ ذلِكَ ؟
قالَ: إنَّ رَسولَ اللّهِ صلى‏الله‏عليه‏و‏آله حينَ صُدَّ عَنِ البَيتِ وقَد كانَ ساقَ الهَديَ وأَحرَمَ، أراهُ اللّهُ الرُّؤيَا الَّتي أخبَرَهُ اللّهُ بِها في كِتابِهِ، إذ يَقولُ: «لَّقَدْ صَدَقَ اللَّهُ رَسُولَهُ الرُّءْيَا بِالْحَقِّ لَتَدْخُلُنَّ الْمَسْجِدَ الْحَرَامَ إِن شَاءَ اللَّهُ ءَامِنِينَ مُحَلِّقِينَ رُءُوسَكُمْ وَمُقَصِّرِينَ لاَ تَخَافُونَ»^۷، فَعَلِمَ رَسولُ اللّهِ صلى‏الله‏عليه‏و‏آله أنَّ اللّهَ سَيَفي لَهُ بِما أراهُ، فَمِن ثَمَّ وَفَّرَ ذلِكَ الشَّعرَ الَّذي كانَ عَلى رَأسِهِ حينَ أحرَمَ ؛ انتِظارا لِحَلقِهِ فِي الحَرَمِ حَيثُ وَعَدَهُ اللّهُ عز و جل، فَلَمّا حَلَقَهُ لَم يَعُد في تَوفيرِ الشَّعرِ، ولا كانَ ذلِكَ مِن قَبلِهِ صلى‏الله‏عليه‏و‏آله.^۸