۱۱۲۱.سنن أبى داوودـ به نقل از عايشه ـ: موى پيامبر خدا صلى‏الله‏عليه‏و‏آله به گوش‏هايش مى‏رسيد ؛ امّا ديگر روى شانه‏هايش نمى‏ريخت.

۱۱۲۲.صحيح البخارىـ به نقل از قتاده ـ: از اَنَس بن مالك در باره موى پيامبر خدا صلى‏الله‏عليه‏و‏آله پرسيدم. گفت: موى پيامبر خدا صلى‏الله‏عليه‏و‏آله اندكى موج داشت، نه رها و لخت بود، نه پيچش داشت و تا ميان گوش‏ها و گردنش بود.

۱۱۲۳.امام حسن عليه‏السلام: از دايى‏ام هند بن ابى هاله ـ كه توصيفگر پيامبر صلى‏الله‏عليه‏و‏آله بود ـ، در باره شمايل پيامبر خدا صلى‏الله‏عليه‏و‏آله پرسيدم. گفت: پيامبر خدا صلى‏الله‏عليه‏و‏آله... موهايش موجدار بود [نه كاملاً صاف و نرم و نه در هم پيچيده]. اگر قسمتِ بافته موهايش باز مى‏شد، فرقْ باز مى‏كرد، و گرنه آن را به حال خود مى‏گذاشت و در هر حال، هنگامى كه موى خود را بلند مى‏كرد، بلندىِ مو از لاله گوشش تجاوز نمى‏كرد.

۱۱۲۴.المناقب، ابن شهرآشوب: دنباله موى پيامبر صلى‏الله‏عليه‏و‏آله تا لاله گوشش بود.

۱۱۲۵.صحيح البخارىـ به نقل از ابن عبّاس ـ: پيامبر خدا صلى‏الله‏عليه‏و‏آله مويش را فرو مى‏هشت.

۱۱۲۶.صحيح البخارىـ به نقل از اَنَس ـ: موى پيامبر صلى‏الله‏عليه‏و‏آله تا شانه‏هايش مى‏رسيد.

۱۱۲۱.سنن أبي داود عن عائشة: كانَ شَعرُ رَسولِ اللّهِ صلى‏الله‏عليه‏و‏آله فَوقَ الوَفرَةِ، ودونَ الجُمَّةِ.^۱

۱۱۲۲.صحيح البخاري عن قتادة: سَأَلتُ أنَسَ بنَ مالِكٍ عَن شَعرِ رَسولِ اللّهِ صلى‏الله‏عليه‏و‏آله. فَقالَ: كانَ شَعرُ رَسولِ اللّهِ صلى‏الله‏عليه‏و‏آله رَجِلاً، لَيسَ بِالسَّبطِ ولاَ الجَعدِ، بَينَ اُذُنَيهِ وعاتِقِهِ.^۲

۱۱۲۳.الإمام الحسن عليه‏السلام: سَأَلتُ خالي هِندَ بنَ أبي هالَةَ عَن حِليَةِ رَسولِ اللّهِ صلى‏الله‏عليه‏و‏آله، وكانَ وَصّافا لِلنَّبِيِّ صلى‏الله‏عليه‏و‏آله، فَقالَ: كانَ رَسولُ اللّهِ... رَجِلَ الشَّعرِ، إذَا انفَرَقَت عَقيقَتُهُ فَرَقَ، وإلاّ فَلا يُجاوِزُ شَعرُهُ شَحمَةَ اُذُنَيهِ إذا هُوَ وَفَّرَهُ.^۳

۱۱۲۴.المناقب لابن شهرآشوب عن أنس: لَهُ صلى‏الله‏عليه‏و‏آله لِمَّةٌ^۴ إلى شَحمَةِ اُذُنَيهِ.^۵

۱۱۲۵.صحيح البخاري عن ابن عبّاس: إنَّ رَسولَ اللّهِ صلى‏الله‏عليه‏و‏آله كانَ يَسدِلُ شَعرَهُ.^۶

۱۱۲۶.صحيح البخاري عن أنس: إنَّ النَّبِيَّ صلى‏الله‏عليه‏و‏آله كانَ يَضرِبُ شَعرُهُ مَنكِبَيهِ.^۷