۶۲۵.پيامبر خدا صلى‏الله‏عليه‏و‏آله: من به نماز مى‏ايستم و مى‏خواهم آن را طول بدهم كه گريه بچّه را مى‏شنوم و نمازم را كوتاه مى‏كنم؛ چون خوش ندارم كه بر مادرش سخت بگيرم.

۶۲۶.الطبقات الكبرىـ در باره خالد بن سعيد بن عاص ـ: او به دخترش گفت: نزد عمويت برو. نزد پيامبر خدا صلى‏الله‏عليه‏و‏آله برو و به او سلام بده. پس [دخترش] جويريه رفت تا از پشت پيامبر صلى‏الله‏عليه‏و‏آله وارد شد و خود را روى ايشان انداخت و با اشاره به پيراهن زردرنگى كه به تن داشت، آن را به پيامبر خدا صلى‏الله‏عليه‏و‏آله نشان داد. پيامبر خدا صلى‏الله‏عليه‏و‏آله [بى آن كه ناراحت شود،] فرمود: «قشنگه، قشنگه، قشنگه! آن قدر بپوش تا كهنه شود ؛ آن قدر بپوش تا كهنه شود».

۶۲۷.مسند ابن حنبلـ به نقل از اسماء بنت عميس [همسر جعفر] ـ: هنگامى كه جعفر [بن ابى طالب] و يارانش به شهادت رسيدند، بر پيامبر خدا صلى‏الله‏عليه‏و‏آله وارد شدم. من چهل پوست را دبّاغى كرده و خميرم را آماده و پسرانم را شسته و روغن‏زده و تميزشان كرده بودم. پيامبر خدا صلى‏الله‏عليه‏و‏آله فرمود: «پسران جعفر را برايم بياور». آنها را آوردم و پيامبر صلى‏الله‏عليه‏و‏آله آنها را بوييد و اشك از چشمانش سرازير شد.
گفتم: اى پيامبر خدا ! پدر و مادرم فدايت باد ! چرا مى‏گريى ؟ آيا از جعفر و يارانش خبرى به تو رسيده است ؟ فرمود: «آرى. امروز به شهادت رسيده‏اند». من برخاستم و فرياد كشيدم و زنان به گردم جمع شدند و پيامبر خدا صلى‏الله‏عليه‏و‏آله به سوى خانواده‏اش رفت و فرمود: «يادتان نرود كه براى خانواده جعفر، غذايى درست كنيد كه آنها گرفتار [مرگ] مردشان هستند».

۶۲۵.رسول اللّه‏ صلى‏الله‏عليه‏و‏آله: إنّي لَأَقومُ فِي الصَّلاةِ اُريدُ أن اُطَوِّلَ فيها، فَأَسمَعُ بُكاءَ الصَّبِيِّ فَأَتَجَوَّزُ في صَلاتي^۱ كَراهِيَةَ أن أشُقَّ عَلى اُمِّهِ.^۲

۶۲۶.الطبقات الكبرى عن خالد بن سعيد بن العاص: [أنّه] قالَ لاِبنَتِهِ: اِذهَبي إلى عَمِّكِ، اِذهَبي إلى رَسولِ اللّهِ صلى‏الله‏عليه‏و‏آله فَسَلِّمي عَلَيهِ. فَذَهَبَتِ الجُوَيرِيَةُ حَتّى أتَتهُ مِن خَلفِهِ فَأَكَبَّت عَلَيهِ، وعَلَيها قَميصٌ أصفَرُ، فَأَشارَت بِهِ إلى رَسولِ اللّهِ صلى‏الله‏عليه‏و‏آله تُريهِ، [فَقالَ رَسولُ اللّهِ صلى‏الله‏عليه‏و‏آله ^۳]: سَنَه سَنَه سَنَه، يَعني: حَسَنٌ ـ يَعني بِالحَبَشِيَّةِ ـ أبلي وأَخلِقي، ثُمَّ أبلي وأَخلِقي^۴.^۵

۶۲۷.مسند ابن حنبل عن أسماء بنت عميس: لَمّا اُصيبَ جَعفَرٌ وأَصحابُهُ، دَخَلتُ عَلى رَسولِ اللّهِ صلى‏الله‏عليه‏و‏آله وقَد دَبَغتُ أربعينَ مَنيئَةً^۶، وعَجَنتُ عَجيني، وغَسَّلتُ بَنِيَّ ودَهَنتُهُم ونَظَّفتُهُم، فَقالَ رَسولُ اللّهِ صلى‏الله‏عليه‏و‏آله: إيتيني بِبَني جَعفَرٍ، قالَت: فَأَتَيتُهُ بِهِم، فَشَمَّهُم^۷ وذَرَفَت عَيناهُ، فَقُلتُ: يا رَسولَ اللّهِ، بِأَبي أنتَ واُمّي، ما يُبكيكَ ؟ ! أَبَلَغَكَ عَن جَعفرٍ وأَصحابِهِ شَيءٌ ؟ قالَ: نَعَم اُصيبوا هذَا اليَومَ، قالَت: فَقُمتُ أصيحُ، وَاجتَمَعَ إلَيَّ النِّساءُ، وخَرَجَ رَسولُ اللّهِ صلى‏الله‏عليه‏و‏آله إلى أهلِهِ، فَقالَ: لا تَغفُلوا آلَ جَعفَرٍ مِن أن تَصنَعوا لَهُم طَعاما ؛ فَإِنَّهُم قَد شُغِلوا بِأَمرِ صاحِبِهِم.^۸