به كار مى‏رفته است. امامان عليهم‏السلام در اين حالت، آن را زيرِ لباس خود به تن مى‏كردند تا از هر گونه تظاهر و خودنمايى به دور باشند.^۱

نهى از پوشيدن لباس پشمى و مويين، به خاطر تنزيه (پاكيزگى) و يا متناسب با زمانه است ؛ زيرا امام صادق عليه‏السلام اين كار را انجام داده و روايت شده كه پدر و جدّش نيز لباس پشمى پوشيده‏اند.

به احتمال فراوان، مقصود شهيد اوّل از تنزيه، بوى ناخوشايند پشم به هنگام خيس و نمناك شدن است. مقصود از زمانه هم مى‏تواند اقتضائات روزگار باشد كه در زمان سختى و فقر و نادارى، مانند آنچه در صدر اسلام وجود داشت، پوشيدن جامه پشمى، شيوه‏اى براى همدلى با بينوايان و كارى پسنديده است ؛ امّا در روزگار فراخى و گشايش، گونه‏اى رياكارى و شهرت‏طلبى قلمداد مى‏شود.

چكيده سخن، اين كه: بر پايه اصل سادگى و رعايت هنجارهاى معمول زندگى، لباس پيامبر صلى‏الله‏عليه‏و‏آله به گونه معمول و مطابق با هواى گرم عربستان از پنبه و كتان بوده ؛ امّا ايشان گاه لباس‏هاى پشمى مانند عبا و پوستين پشمى نيز به تن مى‏كرده است. بر اين پايه، پيامبر صلى‏الله‏عليه‏و‏آله هر دو گونه لباس را در موقعيت‏هاى مناسب و به طور متعارف مى‏پوشيده است و در اين باره محدوديت خاصّى به چشم نمى‏آيد، همان گونه كه در باره بسيارى از كارهاى شخصى نيز تا آن گاه كه با چيزى ديگر همراه نشده و عنوان ديگرى بر آن منطبق نشده، چنين است.

در روزگار گذشته، هدف از پوشيدن لباس پشمى، معمولاً جلوگيرى از سرما بوده كه پيامبر اكرم نيز آن را به شكل عبا و يا همراه لباس رزم به تن مى‏نموده است. همچنين بسى محتمل است كه پيامبر صلى‏الله‏عليه‏و‏آله به دليل قرار داشتن در جايگاه رهبرى جامعه، براى همسانى با بينوايان و فقيرانى كه در جامعه مى‏زيستند، گاه به جاى جامه پنبه‏اى، از جامه پشمى ـ كه ارزان‏تر بوده ـ، استفاده مى‏نموده است. اين مى‏تواند نمونه يك همدلى كامل و نيز ارائه يك راه عملى فروتنى و جلوگيرى از كبر ورزيدن به ديگران باشد.

گفتنى است كه جامه پشمى به دليل زبر بودنش، در عبادت و رياضت شرعى نيز