۷۵۵.صحيح البخارىـ به نقل از جبير بن مطعم ـ: با پيامبر خدا صلى‏الله‏عليه‏و‏آله و به همراه مردم از جنگ حنين باز مى‏گشتيم كه [در جعرانه و به گاه تقسيم غنيمت‏ها] مردم به پيامبر صلى‏الله‏عليه‏و‏آله درآويخته، از او درخواست مى‏كردند، تا اين كه او را به سوى درخت خارى كشاندند و ردايش [به درخت گير كرد و] افتاد. پيامبر صلى‏الله‏عليه‏و‏آله ايستاد و فرمود: «ردايم را بدهيد. اگر به عدد اين درختان خار، شتر داشته باشم، آنها را ميان شما قسمت مى‏كنم و مرا بخيل و دروغگو و ترسو نخواهيد يافت».

۷۵۶.تاريخ دمشقـ به نقل از اَنَس بن مالك ـ: پيامبر صلى‏الله‏عليه‏و‏آله در سالى كه جنگ حنين رخ داد و مردم، غنيمت‏هاى جنگ را از او طلبيدند و پيامبر صلى‏الله‏عليه‏و‏آله هم آن قدر گاو و گوسفند و شتر به آنها داد كه ديگر چيزى باقى نماند، فرمود: «آن قدر گاو و گوسفند و شتر به شما دادم كه ديگر چيزى همراه من نمانده است. ديگر چه مى‏خواهيد ؟ آيا مى‏خواهيد مرا بخيل بشماريد ؟ به خدا سوگند، من نه بخيلم، نه ترسو هستم و نه دروغگو».
مردم چنان جامه پيامبر صلى‏الله‏عليه‏و‏آله را كشيدند كه گردنش پيدا شد و گويى شانه‏اش را مى‏بينم كه از سپيدى، مانند پاره ماه مى‏درخشد.

۷۵۵.صحيح البخاري عن جبير بن مطعم: أنَّهُ بَينَما يَسيرُ هُوَ مَعَ رَسولِ اللّهِ صلى‏الله‏عليه‏و‏آله ومَعَهُ النّاسُ مَقفَلَهُ مِن حُنَينٍ^۱، فَعَلِقَهُ النّاسُ يَسأَلونَهُ حَتَّى اضطَرّوهُ إلى سَمُرَةٍ^۲، فَخُطِفَت رِداؤهُ، فَوَقَفَ النَّبِيُّ صلى‏الله‏عليه‏و‏آله فَقالَ: أعطوني رِدائي، لَو كانَ لي عَدَدَ هذِهِ العَضاهِ^۳ نَعَما لَقَسَمتُهُ بَينَكُم، ثُمَّ لا تَجِدونّي بَخيلاً ولا كَذوبا ولا جَبانا.^۴

۷۵۶.تاريخ دمشق عن أنس بن مالك: إنَّ النَّبِيَّ صلى‏الله‏عليه‏و‏آله عامَ حُنَينٍ حينَ سَأَلَهُ النّاسُ فَأَعطاهُم مِنَ البَقَرِ وَالغَنَمِ وَالإِ بِلِ، حَتّى لَم يَبقَ مِن ذلِكَ شَيءٌ، فَقالَ رَسولُ اللّهِ صلى‏الله‏عليه‏و‏آله: قَد أعطَيتُكُم مِنَ البَقَرِ وَالغَنَمِ وَالإِ بِلِ حَتّى لَم يَبقَ مَعي مِن ذلِكَ، فَماذا تُريدونَ ؟ أتُريدونَ أن تُبَخِّلوني ؟ ! فَوَاللّهِ، ما أنَا بِبَخيلٍ ولا جَبانٍ ولا كَذوبٍ.
فَجَذَبوا ثَوبَهُ حَتّى بَدَتَ رَقَبَتُهُ، فَكَأَنَّما أنظُرُ حينَ بَدا مَنكِبُهُ مِثلَ شِقَّةِ القَمَرِ مِن بَياضِهِ.^۵