نمى‏نهند كه مَهر اندك و سبُك ، پسنديده و مورد سفارش اسلام است ؛ ولى اين ، مانع از آن نيست كه مسلمانان براى استوار كردن پيوند ازدواج ، هديه‏هايى را به همسران خود يا به ديگر نزديكانى كه تازه ازدواج كرده‏اند ، نثار كنند .

مهر و تعيين مقدار آن ، پيش از ازدواج است و از اين رو ، بايد آن را اندك و آسان گرفت تا ازدواج ، رونق بگيرد و نِحله (بخشش) ، مربوط به پس از عقد ازدواج يا پيش از برقرارى زندگى مشترك است ، تا دل همسران به هم نزديك‏تر گردد و پيوند نورُسته ، قوّت يابد .

چندان زياد است كه با آن ، تنها مى‏توان اثاثيه ضرورى ، ساده و اوّليه يك خانه كوچك را تهيّه نمود .

هديه ازدواج

اندك بودن مَهر السنّه و تأكيد پيشوايان دين بر آسانگيرى در تعيين مهريّه ، عمدتا به خاطر رفع موانع ازدواج و ترغيب به ايجاد رابطه زناشويى ميان جوانان امّت اسلامى است ؛ امّا اين ، به هيچ روى ، به معناى ناپسند بودن تبادل هديه ميان دو همسر يا خانواده‏هاى آنها نيست . هر يك از دو سوى رابطه و خويشاوندان آنها مى‏توانند براى تحكيم بيشتر ازدواج ، هديه‏هايى ارزان يا گران‏قيمت ، به ديگر سو بدهند .

پيشوايان دينى ما ، در كنار عمل به سنّت نبوى در مَهر و تأكيد بر فراتر نرفتن از آن ، گاه هديه‏هاى پرارزشى را به همسران خود بخشيده‏اند و نام آن را نه مهر ، بلكه «نِحله (هديه)» نهاده‏اند .^۱ آنان گاه هديه‏هايى به صورت مزرعه ، باغ و ... را به خانواده‏هايى نوپا مى‏بخشيدند و قصدشان ، بى‏نياز كردن آنان از تكيه بر ديگران بوده است .^۲ البتّه از اين نمونه‏ها ، در گزارش تاريخ ، فراوان نيست ، به گونه‏اى كه مى‏توان هر يك را ويژه حالتى خاص و برآمده از فضا و موقعيت ويژه آن ازدواج دانست ؛ ولى شايان توجّه ، آن است كه در هيچ يك از اين گزارش‏ها ، سخنى از درخواست قبلى دختر يا خانواده او به ميان نيامده است و هيچ ارتباطى ميان آن و مهريّه (صَداق) وجود ندارد .

به طور كلّى ، گزارش‏هاى فراوان در سراسر كتب حديثى و فقهى ، ترديدى بر جا