۲۰۹۶.مسند ابن حنبلـ به نقل از عبد اللّه‏ بن عمر ـ : پيامبر خدا صلى اللّه عليه و آله ميان اسب‏ها مسابقه قرار داد . اسب‏هايى را كه براى مسابقه ورزيده شده بودند ، از محلّه حفيا^۱ ـ يا حيفا ـ تا محلّه ثَنيّة الوداع و اسب‏هايى را كه براى مسابقه ورزيده نشده بودند ، از محلّه ثنيّة الوداع تا مسجد بنى زُرَيق^۲ به حركت در آورد . من ، سواركارى ورزيده بودم و از همه مردم ، پيشى گرفتم . اسب ، مرا تا مسجد بنى زُرَيق بُرد .

۲۰۹۷.صحيح البخارىـ به نقل از ابن عمر ـ : پيامبر خدا صلى اللّه عليه و آله ميان اسبانى كه تربيت و ورزيده شده بودند ، از حفيا تا ثنيّه الوداع مسابقه گذاشت و ميان اسبانى كه چنين نشده بودند ، از ثنيّه تا مسجد بنى زُرَيق مسابقه گذاشت .

۲۰۹۸.السنن الكبرىـ به نقل از حسن [ بصرى] ـ : پيامبر صلى اللّه عليه و آله به على عليه السلام فرمود : «اى على ! اجراى اين مسابقه را در ميان مردم ، بر عهده تو نهادم» . على عليه السلام بيرون آمد و سُراقة بن مالك را فرا خواند و گفت : «اى سراقه ! آنچه را پيامبر صلى اللّه عليه و آله در كار اجراى مسابقه بر گردنم نهاد ، بر گردن تو نهادم . پس هر گاه به محلّ حركت اسب‏ها (نقطه آغاز مسابقه) رسيدى ، اسب‏ها را به صف كن و فرياد بر آور : آيا كسى هست كه اسب خود را لگام نزده باشد ، يا كودكى به همراه داشته باشد و يا اسب خود را زين نكرده باشد ؟^۳ اگر كسى پاسخ نداد ، سه بار تكبير بگو و با تكبير سوم ، فرمان حركت بده . خداوند ، هر كه را بخواهد ، پيروز مى‏گرداند» .
على عليه السلام خود ، در نقطه پايان مسابقه مى‏نشست و خطّى مى‏كشيد و دو مرد را رو در رو در دو طرف خط مى‏نشاند ، به گونه‏اى كه خط ، رو به روى انگشت شَست پاى آنان باشد و اسب‏ها از ميان دو نفر عبور كنند ، و به آن دو مرد مى‏فرمود : «اگر يكى از اسب‏ها يا دو گوش يا يك گوش و يا افسار از خط گذشت ، آن را برنده بدانيد و جايزه را به [ سواركارِ] آن بدهيد و اگر ترديد داشتيد ، هر دو را برنده بدانيد و جايزه را تقسيم كنيد ، و اگر دو اسب با هم به خط رسيدند ، كوچك‏تر بودن اسب را ملاك [ پيروزى] قرار دهيد و [ بدانيد كه ]در اسلام ، جَلَب (آزار دادن اسب و فرياد زدن بر سرِ اسب به جهت افزودن بر سرعتش) و جَنَب (اسبِ يدك به همراه داشتن كه در نيمه راه مسابقه ، از آن استفاده كنند) و شِغار ،^۴ منع شده است» .

۲۰۹۶.مسند ابن حنبل عن ابن عمر : سَبَّقَ رَسولُ اللّهِ صلى اللّه عليه و آله بَينَ الخَيلِ ، فَأَرسَلَ ماضُمِّرَ^۱ مِنها مِنَ الحَفياءِ ـ أو الحَيفاءِ ـ إلى ثَنِيَّةِ الوَداعِ ، وأَرسَلَ ما لَم يُضَمَّر مِنها مِن ثَنِيَّةِ الوَداعِ إلى مَسجِدِ بَني زُرَيقٍ .
قالَ عَبدُ اللّهِ : فَكُنتُ فارِسا يَومَئِذٍ فَسَبَقتُ النّاسَ ، طَفَّفَ^۲ بِيَ الفَرَسُ مَسجِدَ بَني زُرَيقٍ .^۳

۲۰۹۷.صحيح البخاري عن ابن عمر : إنَّ رَسولَ اللّهِ صلى اللّه عليه و آله سابَقَ بَينَ الخَيلِ الَّتي اُضمِرَت مِنَ الحَفياءِ وأَمَدُها ثَنِيَّةُ الوَداعِ ، وسابَقَ بَينَ الخَيلِ الَّتي لَم تُضَمَّر مِنَ الثَّنِيَّةِ إلى مَسجِدِ بَني زُرَيقٍ .^۴

۲۰۹۸.السنن الكبرى عن الحسن أو خلاس : إنَّ النَّبِيَّ صلى اللّه عليه و آله قالَ لِعَلِيٍّ عليه السلام : يا عَلِيُّ ، قَد جَعَلتُ إلَيكَ هذِهِ السُّبقَةَ بَينَ النّاسِ .
فَخَرَجَ عَلِيٌّ فَدَعا سُراقَةَ بنَ مالِكٍ ، فَقالَ : يا سُراقَةُ ، إنّي قَد جَعَلتُ إلَيكَ ما جَعَلَ النَّبِيُّ صلى اللّه عليه و آله في عُنُقي مِن هذِهِ السُّبقَةِ في عُنُقِكَ ، فَإِذا أتَيتَ الميطارَ ـ قالَ أبو عَبدِ الرَّحمنِ : وَالميطارُ مُرسِلُها مِنَ الغايَةِ ـ فَصُفَّ الخَيلَ ، ثُمَّ نادِ : هَل مُصلٍ^۵ لِلِجامٍ ، أو حامِلٌ لِغُلامٍ ، أو طارِحٌ لِجُلٍّ^۶ ؟ فَإِذا لَم يُجِبكَ أحَدٌ فَكَبِّر ثَلاثا ، ثُمَّ خَلِّها عِندَ الثّالِثَةِ ، يُسعِدُ اللّهُ بِسَبَقِهِ مَن شاءَ مِن خَلقِهِ .
وكانَ عَلِيٌّ عليه السلام يَقعُدُ عِندَ مُنتَهَى الغايَةِ ، وَيَخُطُّ خَطّا يُقيمُ رَجُلَينِ مُتَقابِلَينِ عِندَ طَرَفِ الخَطِّ ، طَرَفُهُ بَينَ إبهامِ أرجُلِهِما ، وتَمُرُّ الخَيلُ بَينَ الرَّجُلَينِ ، ويَقولُ لَهُما : إذا خَرَجَ أحَدُ الفَرَسَينِ عَلى صاحِبِهِ بِطَرَفِ اُذُنَيهِ أو اُذُنٍ أو عِذارٍ ، فَاجعَلُوا السُّبقَةَ^۷ لَهُ ، فَإِن شَكَكتُما فَاجعَلوا سَبَقَهُما نِصفَينِ ، فَإِذا قَرَنتُمُ الشَّيئَينِ فَاجعَلُوا الغايَةَ مِن غايَةِ أصغَرِ الشَّيئَينِ ، ولا جَلَبَ^۸ ولا جَنَبَ^۹ولا شِغارَ^۱۰ فِي الإِسلامِ .^۱۱