۱۹۸۷.امام حسن عليه السلام : از دايىام هند بن ابى هاله ـ كه توصيفگر پيامبر صلى اللّه عليه و آله بود ـ در باره شمايل پيامبر خدا صلى اللّه عليه و آله پرسيدم . گفت : پيامبر خدا صلى اللّه عليه و آله ... نگاهش به زمين ، طولانىتر از نگاهش به آسمان بود . بيشتر با گوشه چشم و يك لحظه مىنگريست [ نه خيره خيره ]و بر همه كس در دادن سلام، پيشدستى مىنمود .
۱۹۸۸.تهذيب الكمال : پيامبر خدا صلى اللّه عليه و آله ديدهاش را بر روى كسى ماندگار و خيره نمىكرد .
۱۶ / ۳
نگاهش توأم با عبرت بود
۱۹۸۹.پيامبر خدا صلى اللّه عليه و آله : پروردگارم مرا فرمود كه گفتارم ، ذكر [ خدا] باشد و سكوتم ، انديشيدن و نگاهم ، عبرت آموختن .
۱۹۹۰.پيامبر خدا صلى اللّه عليه و آله : پروردگارم ، مرا به نُه كار ، سفارش فرمود : مرا سفارش فرمود به اخلاص داشتن در نهان و آشكار ، و رعايت عدالت در خشنودى و خشمگينى ، و ميانهروى در نادارى و دارايى ، و گذشت از كسى كه به من ستم كرده ، و عطا كردن به كسى كه از من دريغ داشته ، و پيوند با كسى كه از من بُريده است ، و اين كه خاموشىام [ توأم با] تفكّر باشد ، و گفتارم ذكر [ خدا] و نگاهم درس گرفتن باشد .
۱۶ / ۴
نگاهش دزدانه نبود
۱۹۹۱.المناقب ، ابن شهرآشوب : پيامبر صلى اللّه عليه و آله چشم خيانتكار نداشت .۱
