۱۹۳۹.مسند ابن حنبلـ به نقل از ابو موسى اشعرى ـ : همراه پيامبر خدا صلى اللّه عليه و آله در جنگى بوديم . ما به جاى بلندى صعود نمىكرديم و بر بالاى آن نمىرفتيم و به سوى درّهاى سرازير نمىشديم ، جز آن كه صدايمان را به تكبير بلند مىكرديم ، كه پيامبر صلى اللّه عليه و آله به ما نزديك شد و فرمود : «اى مردم ! دست نگه داريد . شما نه ناشنوا و نه ناپيدايى را مىخوانيد . شما [ خداى] شنونده بينايى را مىخوانيد . آن كسى را كه مىخوانيد ، از گردن مركبتان به شما نزديكتر است» .
۱۹۴۰.مسند الشاميّينـ به نقل از اَنَس ـ : پيامبر خدا صلى اللّه عليه و آله هر گاه شب براى خواندن قرآن بر مىخاست ، با صداى آهسته قرائت مىكرد و فقط همين قدر مىفهميديم كه آيهاى تمام و آيهاى ديگر شروع شده است . گفتم : اى پيامبر خدا ! چرا بلند قرآن نمىخوانيد ؟ فرمود : «خوش ندارم كه با اين كار ، همراهم ، و افراد خانهام اذيّت شوند» .
۱۹۴۱.المستدرك على الصحيحينـ به نقل از ابو سعيد خُدرى ـ : پيامبر صلى اللّه عليه و آله در مسجد اعتكاف كرد و از درون چادرى كه برايش بر پا كرده بودند ، شنيد كه افراد در مسجد ، بلند قرآن مىخوانند . پردهها را كنار زد و فرمود : «آيا همگىتان با خدايش نجوا نمىكند ؟ پس هيچ كدام ديگرى را اذيّت نكند و در نماز ، برخى ، قرائت خود را از برخى ديگر ، بلندتر نكنند» .
۱۹۴۲.تاريخ بغدادـ به نقل از ابو سعيد خُدرى ـ : پيامبر خدا صلى اللّه عليه و آله نمازگزاران را ديد كه صداى قرائتشان را بلند كرده بودند . فرمود : «همه شما با خداى خود ، نجوا مىكنيد . پس يكديگر را اذيّت نكنيد» .
