۱۹۳۲.تفسير القمّى : هر گاه پيامبر خدا صلى اللّه عليه و آله نيمههاى شب [ در نماز ، ] قرآن تلاوت مىكرد ، به سبب صوت نيكويش ، قريش به آن گوش مىدادند ، و چون «بِسمِ اللّهِ الرَّحمنِ الرَّحيم» را مىخواند ، از او مىگريختند .
۱۹۳۳.تفسير العيّاشىـ به نقل از زيد بن على ـ : خدمت [ برادرم] باقر عليه السلام رسيدم . «بِسمِ اللّهِ الرَّحمنِ الرَّحيم» گفت و سپس فرمود : «مىدانى در باره "بِسمِ اللّهِ الرَّحمنِ الرَّحيم" چه نازل شده است ؟» .
گفتم : نه .فرمود : «پيامبر خدا صلى اللّه عليه و آله قرآن را خوشتر از هر كس مىخوانْد . ايشان ، در فضاى جلوى كعبه نماز مىگزارد و صدايش را بلند مىكرد . عتبة بن ربيعه و شيبة بن ربيعه و ابو جهل بن هشام و گروهى ديگر از آنان ( كافران ) به خواندن او گوش مىدادند . پيامبر صلى اللّه عليه و آله "بِسمِ اللّهِ الرَّحمنِ الرَّحيم" را بسيار مىخواند و آن را با صداى بلند مىگفت .
[ قريش] مىگفتند : محمّد ، نام خدايش را فراوان تكرار مىكند و عاشق اوست ! سپس كسى را مأمور مىكردند كه برخيزد و به [ قرائت] پيامبر صلى اللّه عليه و آله گوش كند و [ به او ]مىگفتند : هر گاه از "بِسمِ اللّهِ الرَّحمنِ الرَّحيم" رد شد ، به ما خبر بده تا برخيزيم و به قرائتش گوش دهيم . پس خداوند ، در اين باره نازل كرد : «و هر گاه در قرآن ، پروردگارت را به يكتايىاش ياد كنى» [يعنى بگويى :] "بِسمِ اللّهِ الرَّحمنِ الرَّحيم" ، «آنان ، از سرِ بيزارى ، پشت مىكنند و مىگريزند»» .
