۱۹۱۱.مسند ابن حنبلـ به نقل از عبد اللّه‏ بن نُجَى ، از پدرش ـ : با على عليه السلام مى‏رفتم و مسئول ظرف آب طهارت او بودم . هنگامى كه به سوى صِفّين مى‏رفتيم ، مقابل نينوا كه رسيديم ، على عليه السلام فرمود : «ابو عبد اللّه‏ ! صبر كن . ابو عبد اللّه‏ ! در كنار فرات ، صبر كن» .
گفتم : چه شده است ؟
فرمود : «روزى بر پيامبر صلى اللّه عليه و آله وارد شدم ، در حالى كه چشمانش گريان بود . گفتم : اى پيامبر خدا ! آيا كسى تو را خشمناك كرده است ؟ چرا ديدگانت گريان است ؟ فرمود : "هم‏اكنون ، جبرئيل از پيش من رفت و به من گفت كه حسين در كنار فرات ، كشته خواهد شد" . سپس فرمود : "آن گاه [جبرئيل] گفت : مى‏خواهى خاك آن جا را بو كنى ؟ گفتم : آرى . دستش را دراز كرد و يك مشت خاك برداشت و به من داد . و من [ اكنون] نتوانستم جلوى اشكم را بگيرم"» .

ر . ك : دانش‏نامه امام حسين عليه السلام : ج ۳ ص ۱۷۷ (پيش‏گويى پيامبر صلى اللّه عليه و آله در باره شهادت امام حسين عليه السلام ) و ج ۱۰ ص ۶۱ (گريستن و گرياندن بر سيّدالشهداء عليه السلام و يارانش / گريه پيامبر صلى اللّه عليه و آله و خاندانش) .

۱۹۱۱.مسند ابن حنبل عن عبداللّه‏ بن نجيّ عن أبيه : أنَّهُ سارَ مَعَ عَلِيٍّ عليه السلام وكانَ صاحِبَ مِطهَرَتِهِ ، فَلَمّا حاذى نَينَوى وهُوَ مُنطَلِقٌ إلى صِفّينَ ، فَنادى عَلِيٌّ عليه السلام : اِصبِر أبا عَبدِ اللّهِ ، اِصبِر أبا عَبدِ اللّهِ بِشَطِّ الفُراتِ!
قُلتُ : وماذا ؟ قالَ : دَخَلتُ عَلَى النَّبِيِّ صلى اللّه عليه و آله ذاتَ يَومٍ وعَيناهُ تَفيضانِ ، قُلتُ : يا نَبِيَّ اللّهِ ، أغضَبَكَ أحَدٌ ! ما شَأنُ عَينَيكِ تَفيضانِ ؟ قالَ : بَل قامَ مِن عِندي جَبرَئيلُ قَبلُ فَحَدَّثَني أنَّ الحُسَينَ يُقتَلُ بِشَطِّ الفُراتِ . قالَ : فَقالَ : هَل لَكَ إلى أن اُشِمَّكَ مِن تُربَتِهِ ؟ قالَ : قُلتُ : نَعَم . فَمَدَّ يَدَهُ فَقَبَضَ قَبضَةً مِن تُرابٍ فَأَعطانيها ، فَلَم أملِك عَينَيَّ أن فاضَتا .^۱

راجع : موسوعة الإمام الحسين عليه السلام : ج ۲ ص ۲۶۹ (إنباء النبيّ صلى اللّه عليه و آله بشهادة الحسين عليه السلام) و ج ۶ ص ۲۱۳ (البكاء والإبكاء على سيّد الشهداء عليه السلام وأصحابه / بكاء النبيّ صلى اللّه عليه و آله وأهل بيته عليهم السلام) .