۱۸۵۹.مسكّن الفؤاد : گفته شده است كه پيامبر خدا صلى اللّه عليه و آله چشمانش اشك مى‏ريخت و اشك‏هايش را پاك مى‏كرد ؛ ولى صدايش شنيده نمى‏شد .

۱۸۶۰.سنن النسائىـ به نقل از ابو هريره ـ : يكى از افراد خاندان پيامبر خدا صلى اللّه عليه و آله در گذشت . زن‏ها جمع شده بودند و بر او مى‏گريستند ، كه عمر برخاست و آنان را از گريستن نهى كرد و شروع به راندن آنها نمود . پيامبر خدا صلى اللّه عليه و آله فرمود : «اى عمر ! رهايشان كن ، كه چشم ، اشكبار است و دل ، مصيبت‏ديده است و داغش ، تازه است» .

۱۸۶۱.سير أعلام النبلاءـ به نقل از ابن عبّاس ـ : چون ابن مظعون در گذشت ... ، زنان شروع به گريستن كردند و عمر ، آنها را ساكت مى‏كرد . پيامبر صلى اللّه عليه و آله فرمود : «آرام باش ، اى عمر !» و سپس [ خطاب به زنان] فرمود : «از شيون‏هاى شيطانى بپرهيزيد . آنچه از چشم باشد ، از جانب خداست و رحمت است و آنچه از دست و زبان باشد ، از شيطان است» .

۱۸۶۲.امام صادق عليه السلام : چون ابراهيم فرزند پيامبر خدا صلى اللّه عليه و آله در گذشت ، چشمان پيامبر خدا صلى اللّه عليه و آله اشكبار شد و سپس فرمود : «چشم ، اشك مى‏ريزد و دل مى‏سوزد ؛ امّا چيزى نمى‏گوييم كه خدا را ناخشنود سازد . ما به خاطر تو ـ اى ابراهيم ـ اندوهناكيم» .

۱۸۵۹.مسكّن الفؤاد : قيلَ : كانَ رَسولُ اللّهِ صلى اللّه عليه و آله تَذرِفُ عَيناهُ ، ويَمسَحُ وَجهَهُ ، ولا يُسمَعُ صَوتُهُ .^۱

۱۸۶۰.سنن النسائي عن أبي هريرة : ماتَ مَيِّتٌ مِن آلِ رَسولِ اللّهِ صلى اللّه عليه و آله ، فَاجتَمَعَ النِّساءُ يَبكينَ عَلَيهِ ، فَقامَ عُمَرُ يَنهاهُنَّ ويَطرُدُهُنَّ ، فَقالَ رَسولُ اللّهِ صلى اللّه عليه و آله : دَعهُنَّ يا عُمَرُ ، فَإِنَّ العَينَ دامِعَةٌ ، وَالقَلبَ مُصابٌ ، وَالعَهدَ قَريبٌ .^۲

۱۸۶۱.سير أعلام النبلاء عن ابن عبّاس : لَمّا ماتَ ابنُ مَظعونٍ . . . فَبَكَى النِّساءُ ، فَجَعَلَ عُمَرُ يُسكِتُهُنَّ ، فَقالَ صلى اللّه عليه و آله : مَهلاً يا عُمَرُ . ثُمَّ قالَ : إيّاكُنَّ ونَعيقَ الشَّيطانِ ، مَهما كانَ مِنَ العَينِ فَمِنَ اللّهِ ومِنَ الرَّحمَةِ ، وما كانَ مِنَ اليَدِ وَاللِّسانِ فَمِنَ الشَّيطانِ .^۳

۱۸۶۲.الإمام الصادق عليه السلام : لَمّا ماتَ إبراهيمُ ابنُ رَسولِ اللّهِ صلى اللّه عليه و آله هَمَلَت عَينُ رَسولِ اللّهِ صلى اللّه عليه و آله بِالدُّموعِ ، ثُمَّ قالَ النَّبِيُّ صلى اللّه عليه و آله :
تَدمَعُ العَينُ ويَحزَنُ القَلبُ ، ولا نَقولُ ما يُسخِطُ الرَّبَّ ، وإنّا بِكَ يا إبراهيمُ لَمَحزونونَ .^۴