فصل سيزدهم: سيره پيامبر صلّی الله علیه و آله هنگام غم و اندوه
۱۳ / ۱
آنچه پيامبر صلى اللّه عليه و آله را اندوهگين مىكرد
قرآن
«گويى مىخواهى اگر به اين سخن (قرآن) ايمان نياوردند ، خود را در پى آن از غم و اندوه هلاك كنى !» .
«ما مىدانيم كه گفتار آنها ، تو را غمگين مىكند ؛ ولى [غم مخور و بدان كه] آنها تو را تكذيب نمىكنند؛ بلكه ظالمان ، آيات خدا را انكار مىنمايند» .
«و بر [تكذيب و انكارِ] آنان غمگين مباش ، و از مكر آنان ، دلتنگ مباش » .
ر .ك : لقمان : آيه ۲۳ ، آل عمران : آيه ۱۷۶ ، مائده : آيه ۴۱ ، يس : آيه ۷۶ ، يونس : آيه ۶۵ ـ ۶۶ ، حجر : آيه ۸۸ ، طه : آيه ۱۳۱ .
حديث
۱۸۳۴.پيامبر خدا صلى اللّه عليه و آله ـ در دعايى كه به سلمان آموخت ـ : ... و همه ، مرا از ياد مىبرند و در قبرم تنهايم مىگذارند و مىروند . من هستم و خودم و هيچ يك از مردم نمىبينند كه با من چه مىشود . پس اگر ـ اى خدا ـ تو از من راضى باشى ، خوشا به حالم ، خوشا به حالم ! و اگر گونه ديگرى باشد ، پس دريغ و افسوس بر كوتاهىاى كه در حقّ پروردگارم كردم! و چگونه اين امر را ياد كنم و چشمم بر آن اشك نريزد و دلم از ياد آن ، هراسان نشود و بدنم به لرزه نيفتد و از آن ، گرانجان نشوم و هوا و هوس خود را كوتاه نكنم ؟
