۱۸۳۳.المعجم الكبيرـ به نقل از صهيب ـ : يكى از دو نماز مغرب و عشا را با پيامبر خدا صلى اللّه عليه و آله به جا آوردم . وقتى از نماز فارغ شد ، خنديد و به ما رو كرد و فرمود : «آيا از من نمى‏پرسيد كه چرا خنديدم ؟» . گفتند : خدا و پيامبرش داناترند . فرمود : «از قضاى خداوند براى بنده مسلمان در شگفتم ! [ زيرا] همه قضاهاى خداى متعال براى او ، خيرند ، و كسى نيست كه همه قضاهاى خدا برايش خير باشد ، جز بنده مسلمان» .

ر . ك : دانش‏نامه عقايد اسلامى (عدالت خداوند) : ج ۸ ص ۱۸۷ (بخش دوم / فصل سوم : ويژگى‏هاى قضا و قدر / خير مؤمن) .

۱۸۳۳.المعجم الكبير عن صهيب : صَلَّيتُ مَعَ رَسولِ اللّهِ صلى اللّه عليه و آله إحدى صَلاتَيِ العِشاءِ ، فَلَمَّا انصَرَفَ أقبَلَ إلَينا بِوَجهِهِ ضاحِكا فَقالَ : ألا تَسأَلُونِّي مِمَّ ضَحِكتُ ؟ قالوا : اللّهُ ورَسولُهُ أعلَمُ .
قالَ : عَجِبتُ مِن قَضاءِ اللّهِ لِلعَبدِ المُسلِمِ ، إنَّ كُلَّ ما قَضَى اللّهُ لَهُ خَيرٌ ، ولَيسَ أحَدٌ كُلُّ قَضاءِ اللّهِ لَهُ خَيرٌ ، إلاَّ العَبدُ المُسلِمُ .^۱

راجع : موسوعة العقائد الإسلاميّة (عدل اللّه‏) : ج ۶ ص ۱۱۵ (القسم الثاني / الفصل الثّالث : خصائص القضاء والقدر / الخيرة للمؤمن) .