۱۷۸۹.مسند ابن حنبلـ به نقل از جابر بن سمره ـ : پيامبر خدا صلى اللّه عليه و آله جز با لبخند زدن نمىخنديد .
۱۷۹۰.صحيح البخارىـ به نقل از عايشه ـ : هيچ گاه پيامبر صلى اللّه عليه و آله را چنان خندان نديدم كه ژرفاى دهانش به چشمم آيد . او تنها تبسّم مىكرد .
۱۷۹۱.امام على عليه السلام ـ در ضمن يك حديث ـ : پيامبر خدا صلى اللّه عليه و آله را در مكانى ديدم كه پيش و پس از آن ، او را آن جا نديدم ؛ وسط راه ، و چون پيامبر صلى اللّه عليه و آله به من نگريست ، چنان لبخند زد كه دندانهاى آسيابش۱ پيدا شد .
۱۷۹۲.مكارم الأخلاقـ به نقل از اَنَس ـ : پيامبر خدا صلى اللّه عليه و آله را ديدم كه چنان لبخند زد كه دندانهاى آسيابش پيدا شد .
۱۷۹۳.صحيح البخارىـ به نقل از عبد اللّه بن مسعود ـ : ديدم پيامبر خدا صلى اللّه عليه و آله چنان خنديد كه دندانهاى آسيابش نمايان شد .
۱۷۹۴.السنن الكبرىـ به نقل از سماك ـ : به جابر بن سمره گفتم : آيا پيامبر صلى اللّه عليه و آله را ديدهاى ؟ گفت : آرى . سكوتش طولانى بود و يارانش نزدش شعر مىخواندند و چيزهايى از امور جاهليت را ذكر مىكردند و مىخنديدند و چون مىخنديدند ، پيامبر صلى اللّه عليه و آله هم همراه آنها لبخند مىزد .
