۲۲۲۳.المعجم الكبيرـ به نقل از اَسماء بنت عُمَيس^۱ـ :هنگامى كه فاطمه را به خانه على بن ابى طالب بردند ، در اتاق او ، بجز شن‏هاى پهن شده در كف اتاق [ به عنوان فرش] ، بالشى پُر شده از پوست درخت خرما ، يك سبو و يك كوزه ، چيز ديگرى نيافتيم . سپس پيامبر صلى اللّه عليه و آله براى على علیه السلام پيام فرستاد كه «كارى نكن» يا «نزديك همسرت نشو تا من نزد تو بيايم» . پيامبر صلى اللّه عليه و آله آمد و فرمود : «آيا برادرم آن جاست ؟» . اُمّ ايمن ـ كه مادر اُسامة بن زيد و زنى صالح و اهل حبشه بود ـ گفت : اى پيامبر خدا! اين ، برادرت است و دخترت را به همسرى‏اش در آورده‏اى؟! و پيامبر صلى اللّه عليه و آله ميان يارانش عقد اخوّت برقرار كرده بود و خود با على برادر شده بود . پس پيامبر صلى اللّه عليه و آله فرمود : «اين [ گونه برادرى] مى‏شود و جايز است ، اى اُمّ ايمن!» .
سپس پيامبر صلى اللّه عليه و آله ظرف آبى خواست و در آن ، چيزهايى گفت . سپس از آن آب ، بر سينه و صورت على كشيد . سپس فاطمه عليها السلام را صدا زد . فاطمه به سوى پيامبر صلى اللّه عليه و آله رفت ، در حالى كه از شرم و حيا پايش در لباسش گير مى‏كرد . پيامبر صلى اللّه عليه و آله از آن آب ، بر فاطمه عليها السلام نيز پاشيد و آنچه را خواست بگويد ، به او گفت . سپس به او فرمود : «من در اين كه تو را به همسرىِ محبوب‏ترين فرد خاندانم در آورم ، كوتاهى نكردم» .
در اين هنگام ، پيامبر صلى اللّه عليه و آله سياهى‏اى از پشت پرده يا از پشت در ديد . فرمود : «كيستى ؟» . گفتـ[ م] : اسماء [ هستم] . فرمود : «اسماء بنت عُمَيس ؟» . گفتـ[ م] : بله ، اى پيامبر خدا ! فرمود : «به خاطر پيامبر خدا براى همراهى دخترش آمده‏اى ؟» . گفتـ[ م] : بله . دختر، در شب زفافش بايد يك زن نزديكش باشد تا اگر چيزى خواست ، آن را برايش مهيّا كند . پيامبر صلى اللّه عليه و آله برايم دعايى كرد كه به آن ، بيش از هر چيز ديگرى ، اميد و اعتماد دارم .
سپس به على علیه السلام فرمود : «اينك، همسرت در اختيار توست» . آن گاه ، خارج شد و رفت و همچنان براى آن دو دعا مى‏كرد تا آن كه در اتاق‏هاى خود ، ناپديد شد .

۲۲۲۳.المعجم الكبير عن أسماء بنت عميس :لَمّا اُهدِيَت فاطِمَةُ إلى عَلِيِّ بنِ أبي طالِبٍ عليه السلام ، لَم نَجِد في بَيتِهِ إلاّ رَملاً مَبسوطا ، ووِسادَةً حَشوُها [ليفٌ^۱، وجَرَّةً وكوز[ا] ، فَأَرسَلَ النَّبِيُّ صلى اللّه عليه و آله إلى عَلِيٍّ عليه السلام : لا تُحدِثَنَّ حَديثا ـ أو قالَ : لا تَقرَبَنَّ أهلَكَ ـ حَتّى آتِيَكَ . فَجاءَ النَّبِيُّ صلى اللّه عليه و آله فَقالَ : أثَمَّ أخي ؟ فَقالَت اُمُّ أيمَنَ ـ وهِيَ اُمُّ اُسامَةَ بنِ زَيدٍ ، وكانَت حَبَشِيَّةً وكانَتِ امرَأَةً صالِحَةً ـ :يا رَسولَ اللّهِ ، هذا أخوكَ ، وزَوجَتُهُ ابنَتُكَ ؟! ـ وكانَ النَّبِيُّ صلى اللّه عليه و آله آخى بَينَ أصحابِهِ وآخى بَينَ عَلِيٍّ عليه السلام ونَفسِهِ ـ قالَ : إنَّ ذلِكَ يَكونُ يا اُمَّ أيمَنَ .
قالَت : فَدَعا النَّبِيُّ صلى اللّه عليه و آله بِإِناءٍ فيهِ ماءٌ ، فَقالَ فيهِ ما شاءَ اللّهُ أن يَقولَ ، ثُمَّ مَسَحَ بِهِ صَدرَ عَلِيٍّ عليه السلام ووَجهَهُ ، ثُمَّ دَعا فاطِمَةَ عليها السلام فَقامَت إلَيهِ تَعَثَّرُ في مِرطِها^۲مِنَ الحَياءِ ، فَنَضَحَ عَلَيها مِن ذلِكَ ، وقالَ لَها ما شاءَ اللّهُ أن يَقولَ . ثُمَّ قالَ لَها : إنّي لَم آلُكِ أن أنكَحتُكِ أحَبَّ أهلي إلَيَّ .
ثُمَّ رَأى سَوادا مِن وَراءِ السِّترِ ـ أو مِن وَراءِ البابِ ـ ، فَقالَ : مَن هذا ؟ قالَت : أسماءُ ، قالَ : أسماءُ بِنتُ عُمَيسٍ ؟ قالَت : نَعَم يا رَسولَ اللّهَ ، قالَ : جِئتِ كَرامَةً لِرَسولِ اللّهِ صلى اللّه عليه و آله مَعَ ابنَتِهِ ؟ قالَت : نَعَم ، إنَّ الفَتاةَ لَيلَةَ يُبنى بِها لابُدَّ لَها مِنِ امرَأَةٍ تَكونُ قَريبا مِنها ، إن عَرَضَت لَها حاجَةٌ أفضَت بِذلِكَ إلَيها . قالَت : فَدَعا لي بِدُعاءٍ ، فَإِنَّهُ لَأَوثَقُ عَمَلي عِندي .
ثُمَّ قالَ لِعَلِيٍّ عليه السلام : دونَكَ أهلَكَ . ثُمَّ خَرَجَ فَوَلّى . قالَت : فَما زالَ يَدعو لَهُما حَتّى تَوارى في حُجَرِهِ .^۳