۲۵۸۳.امام على علیه السلام ـ در توصيف پيامبر صلى اللّه عليه و آله ـ :هر كه با وى معاشرت مىكرد و او را مىشناخت، دوستدارش مىشد.
۲۵۸۴.امام صادق علیه السلام :پيامبر صلى اللّه عليه و آله دوستى در روزگار جاهليت داشت. هنگامى كه به پيامبرى برانگيخته شد، دوستش او را ديد و به پيامبر صلى اللّه عليه و آله گفت : خدا تو را از جانب دوستت جزاى خير دهد ! تو همراه و سازگار بودى و ستيز و كشمكش نمىكردى! پيامبر صلى اللّه عليه و آله به او فرمود : «و خدا به تو نيز از جانب دوستت جزاى خير دهد ! تو نيز سود [تجارت و شراكت] را مىپذيرفتى و انكار و رد نمىكردى [و آن را كم نمىانگاشتى] و حقّ مرا نيز پرداخت مىكردى» .
۲۵۸۵.الطبقات الكبرى ـ به نقل از اَنَس ـ :هر گاه يكى از ياران پيامبر صلى اللّه عليه و آله او را مىديد و پيامبر صلى اللّه عليه و آله [براى كارى] با او بر مىخاست، كناره نمىگرفت تا آن مرد، خود كناره بگيرد .
۲۵۸۶.سنن ابن ماجة ـ به نقل از اَنَس ـ :هنگامى كه مردى پيامبر صلى اللّه عليه و آله را مىديد و با يكديگر سخن مىگفتند، پيامبر صلى اللّه عليه و آله روى از او بر نمىگرداند تا اين كه آن مرد، خود روى بگرداند و برود.
۲۵۸۷.مشكاة الأنوار :پيامبر خدا صلى اللّه عليه و آله با كسى كه همراهش بود، داخل بيشهاى شد و دو شاخه، يكى صاف و يكى كج و معوج، بريد. شاخه صاف را به همراهش داد و شاخه كج را براى خود نگاه داشت. مرد گفت : تو از من به آن سزاوارترى، اى پيامبر خدا ! پيامبر صلى اللّه عليه و آله فرمود : «هرگز ! هيچ مؤمنى نيست كه با مؤمنى مصاحبت كند، مگر آن كه در باره او از وى مىپرسند، حتّى اگر ساعتى از يك روز را با هم بودهاند».
