۲۵۶۶.امام صادق علیه السلام :خداى ـ تبارك و تعالى ـ دوستى و ولايت ما را بر شما واجب گردانيد، و اطاعت از ما را وظيفه شما قرار داد. هان ! پس هر كه از ماست، بايد به ما اقتدا كند، و از جمله خصلتهاى ماست : پارسايى،... مهماننوازى، و گذشت از كسى كه [به تو ]بد كرده است. و كسى كه به ما اقتدا نكند، از ما نيست.
۲۵۶۷.الأمالى، صدوق ـ به نقل از حريز بن عبد اللّه ـ :جماعتى از جُهَينه بر امام صادق علیه السلام وارد شدند. ايشان از آنها پذيرايى كرد و چون آهنگ رفتن كردند، براى آنها توشه گذارد و صله و عطايشان داد و به غلامان خود فرمود : «از آنها كناره بگيريد و يارىشان نرسانيد».
چون مهمانان از كارشان آسوده شدند، براى خداحافظى خدمت امام صلى اللّه عليه و آله رسيدند و به ايشان گفتند : اى فرزند پيامبر خدا ! پذيرايى كردى و نيكو مهمان نواختى و بخشش فراوان كردى، آن گاه به غلامانت فرمان دادى ما را براى رفتن، يارى نرسانند ! فرمود : «ما خاندانى هستيم كه مهمانانمان را در رفتن از نزد خود، يارى نمىرسانيم».
۲۵۶۸.الكافى ـ به نقل از عبيد بن ابى عبد اللّه بغدادى، از كسى كه به او خبر داد ـ :مهمانى بر امام رضا علیه السلام وارد شد. ايشان تا پاسى از شب، نزد او نشسته بود و با وى سخن مىگفت كه چراغ، كمنور شد. مرد، دستش را دراز كرد تا آن را درست كند ؛ امّا امام رضا علیه السلام وى را از اين كار، باز داشت و خود، به درست كردن چراغ پرداخت. سپس به او فرمود : «ما قومى هستيم كه از مهمانانمان كار نمىكشيم».
ر . ك : ج ۱ ص ۲۱۹ (نمونههايى از آنچه «سنّت پيامبر خدا صلى اللّه عليه و آله» شمرده شده است / در احترام به مهمان) .
