۲۲۰۷.امام على علیه السلام ـ در خطبه ازدواجش با فاطمه عليها السلام ـ :ستايش ، ويژه خدايى است كه به ستايندگانش نزديك و به خواستارانش قريب است ، و بهشت را به هر كس كه از او پروا كند ، وعده داده و هر كس را كه نافرمانى‏اش كند ، به دوزخ هشدار داده است . احسان و نعمت‏هاى ديرين او را مى‏ستاييم ، به گونه ستايش كسى كه مى‏داند او آفريدگار و پديد آورنده‏اش است و ميراننده و زنده كننده‏اش ، و نيز پُرسنده از زشتكارى‏هايش . از او كمك و هدايت مى‏جوييم و به او ايمان مى‏آوريم و كفايت [ كارهايمان] را مى‏طلبيم ، و گواهى مى‏دهيم كه معبودى جز خداوند يكتاى بى‏همتا نيست ـ گواهى‏اى كه به او برسد و راضى‏اش كند ـ ، و اين كه محمّد ، بنده و فرستاده اوست . خدا بر او و خاندان او درود فرستد ؛ درودى كه او را [ به خدا ]نزديك كند و بهره‏مندش سازد و بلندمرتبه‏اش گرداند و او را برگزيند !
ازدواج، چيزى است كه خداوند ، بِدان فرمان داده و او را خشنود مى‏سازد ، و گرد هم آمدن ما ، از تقديرات الهى و با اذن اوست . اين ، پيامبر خداست كه دخترش فاطمه را با پانصد درهم به همسرىِ من در آورد و من راضى‏ام . شما هم از او بپرسيد و گواه باشيد .

۲۲۰۷.الإمام عليّ عليه السلام ـ في خُطبَةِ زَواجِهِ مِن فاطِمَةَ عليها السلام ـ :الحَمدُ للّهِ الَّذي قَرُبَ مِن حامِديهِ ، ودَنا مِن سائِليهِ ؛ ووَعَدَ الجَنَّةَ مَن يَتَّقيهِ ، وأَنذَرَ بِالنّارِ مَن يَعصيهِ ، نَحمَدُهُ عَلى قَديمِ إحسانِهِ وأَياديهِ ، حَمدَ مَن يَعلَمُ أنَّهُ خالِقُهُ وباريهِ ، ومُميتُهُ ومُحييهِ ، ومُسائِلُهُ عَن مَساويهِ ، ونَستَعينُهُ ونَستَهديهِ ، ونُؤمِنُ بِهِ ونَستَكفيهِ ، ونَشهَدُ أن لا إلهَ إلاَّ اللّهُ وَحدَهُ لا شَريكَ لَهُ ، شَهادةً تَبلُغُهُ وتُرضيهِ ، وأَنَّ مُحَمَّدا عَبدُهُ ورَسولُهُ صَلَّى اللّهُ عَلَيهِ وآلِهِ صَلاةً تُزلِفُهُ وتُحظيهِ ، وتَرفَعُهُ وتَصطَفيهِ ، وَالنِّكاحُ ما^۱أمَرَ اللّهُ بِهِ ويُرضيهِ ، وَاجتِماعُنا مِمّا قَدَّرَهُ اللّهُ وأَذِنَ فيهِ ، وهذا رَسولُ اللّهِ صلى اللّه عليه و آله زَوَّجَني ابنَتَهُ فاطِمَةَ عَلى خَمسِمِئَةِ دِرهَمٍ وقَد رَضيتُ ، فَاسأَلوهُ وَاشهَدوا .^۲